Archiwum

Bohater z przeceny

Niektórzy ludzie upadają bardzo nisko. Władysław Frasyniuk – w PRL uważany przez niektórych za legendę opozycji – stoczył się dziś do roli prowokatora, któremu zależy jedynie na tym, aby uchodzić w świecie za rzekomą ofiarę politycznych represji.

Wielka to zaiste odwaga przeciwstawiać się władzy, która nie tylko unika konfrontacji z ewidentnymi awanturnikami, lecz stara się odnosić do zatrzymanych – jak wynika z relacji Frasyniuka – z największą uprzejmością i kurtuazją. Przypominają się w tym kontekście publikowane w internecie obrazki z niedawnych zatrzymań Obywateli RP, którzy robili sobie rozradowane selfiki w policyjnym radiowozie, trzymając nogi na suficie. Niechby tak spróbowali z zomowcami za PRL.

Dziś odwagą wykazuje się nie Frasyniuk, nie opozycja, lecz ci, którzy potrafią się jej przeciwstawić. To np. sędziowie, którzy mimo środowiskowej presji są gotowi wziąć udział w reformie wymiaru sprawiedliwości. Albo – nie szukając daleko od samego Frasyniuka – ci, którzy – jak onegdaj młoda reporterka TVP nagrywająca materiał z antypisowskiej demonstracji – ryzykują, że podczas manifestacji zostaną pobici przez zaprzyjaźnionych z nim osiłków.

Trudno uznać, że dzisiejsza władza jest represyjna, a jej oponenci to gołąbki. Jeśli już, to jest raczej odwrotnie. I nie wiem, czy to jest powód do szczególnej dumy.

Konrad Kołodziejski

Czyja jest Warszawa?

Ruszyła budowa pomników smoleńskich na pl. Piłsudskiego. Wszystkie ofiary tragedii zostaną upamiętnione naprzeciw hotelu Viktoria, a śp. prezydent Lech Kaczyński przy budynku garnizonu.

Sprawa wywołuje wręcz furię opozycji, która zapowiada zburzenie monumentów po przejęciu władzy i podnosi dwa zarzuty: po pierwsze, pomniki nie powinny powstać bez zgody warszawiaków, a po drugie, rządzący znów bezwzględnie narzucili swoją wolę, nie oglądając się na nic.

W kwestii pierwszej sprawa jest jasna: Warszawa to stolica Polski i w tym sensie należy do wszystkich Polaków. Gdyby mieszkańcy miasta mieli prawo weta wobec pomników, oznaczałoby to, że kilka procent ludności naszego kraju może decydować o polityce pamięci całego narodu. Byłby to oczywisty absurd.

W sprawie rzekomej bezwzględności władzy trzeba przypomnieć, że komitet budowy pomników chciał upamiętnić ofiary tragedii na Krakowskim Przedmieściu, w bezpośredniej bliskości Pałacu Prezydenckiego. Wskazano nawet konkretne lokalizacje. Po bezskutecznych zabiegach stało się jednak jasne, że władze stolicy nawet nie myślą o rzeczowej rozmowie, oczywiście z powodów politycznych. Dopiero w tej sytuacji zdecydowano się na pl. Piłsudskiego. Zdecydowano się na lokalizację inną niż planowana właśnie z myślą o unikaniu konfrontacji.

A co do zapowiedzi PO, że pomniki zostaną rozebrane, to można z pełnym przekonaniem powiedzieć, iż stanie się odwrotnie: Platformy nie będzie, a one będą trwały, ciesząc wszystkich ludzi dobrej woli.

Jacek Karnowski