Archiwum

Ze smutkiem obserwuję polskich opozycjonistów w Parlamencie Europejskim

Nawet ja, Chorwat, ze zdziwieniem, smutkiem i niepokojem obserwowałem relację ze spotkania w Parlamencie Europejskim, kiedy opozycyjni europosłowie i intelektualiści nalegali, aby ich podobnie myślący koledzy z innych krajów wywarli presję na legalny, demokratycznie wybrany, rząd w Polsce. Mogę się tylko domyślać, jak czuli się Polacy.

Byłem zaskoczony tym, do czego jest zdolna totalna opozycja, aby powrócić do władzy w Polsce. Szokuje mnie gotowość do wykorzystania każdej możliwej metody dla własnej korzyści politycznej (oczywiście ukrytej pod maską troski o demokrację). Poszukiwanie sojusznika poza własnym krajem dla wzniecania konfliktów wśród własnych obywateli na dłuższą metę nie może sprzyjać dobru Polski.

Zadziwiające było dla mnie obserwować, jak politycy z innych krajów są gotowi mieszać się w wewnętrzne sprawy nie swoich państw. Hiszpański socjalista Juan Fernando López Aguilar był w tak rewolucyjnym nastroju, że zaofiarował swoją pomoc w obaleniu polskiego rządu, do tego stopnia, że Radosław Sikorski musiał go uspokajać, zwracając mu uwagę na włączone kamery.

Smutno było patrzeć na polskich polityków z układu III RP, jak źle mówią o swojej ojczyźnie.

Pochodzę z kraju, którego wolność wiele kosztowała. W Chorwacji jest nie do pomyślenia, aby poważni politycy, nawet ci lewicowi, podczas tak oficjalnych spotkań wypowiadali się w tak negatywny sposób o demokratycznie wybranym rządzie swojej ojczyzny. Tak jest teraz, nie wiem, jak będzie w przyszłości.

Naiwnie myślałem, że jest tak też w Polsce, w kraju, który również zapłacił ogromną cenę za swoją wolność i niezależność. Apotem zobaczyłem Wojciecha Sadurskiego, który namawia europejskie elity do dalszej presji na Warszawę, bezwstydnie obrażając przy tym polski rząd.

Ale też bardzo niepokojący wydał mi się całościowy obraz Unii Europejskiej oraz sposób, w jaki dziś funkcjonuje i dokąd zmierza. To nie jest dobry kierunek, ponieważ system polityczny, który daje politykowi z Hiszpanii, o którym nic nie wiem i któremu nie przyznałem żadnej legitymacji wyborczej, tak wielką władzę w najważniejszych kwestiach, które dotyczą mnie jako obywatela Chorwacji (piszę teoretyczne), nie ma dobrej przyszłości. Chodzi o system, który wykorzystuje część danej mu suwerenności narodowej do gier politycznych. W tej perspektywie bitwa, którą prowadzi teraz PiS w kwestii reformy wymiaru sprawiedliwości, jest walką, która powinna interesować każdego obywatela UE, mającego inną wizję suwerenności niż ta, która dominuje w brukselskiej biurokracji. Jeśli ta bitwa zostanie przegrana z powodu nacisków z Brukseli, jutro wszystkim nam będzie trudniej walczyć o swoje sprawy.

Na końcu zwracam uwagę, że nie chodzi o zajęcie takiego lub innego stanowiska w bardzo trudnej kwestii dotyczącej reformy sądownictwa w Polsce. Chodzi o coś innego. O wagę ochrony zasady, według której prawo do decydowania o tak ważnych sprawach mają mieć ci, których one najbardziej dotyczą, czyli polscy obywatele.

Goran Andrijanić