Archiwum

Nie obalać Putina. Osłabić Rosję.

W brew obawom sceptyków prorokujących nieskuteczność wymierzonych w Moskwę sankcji rosyjska gospodarka zaczyna broczyć krwią. Sceptycy podnoszą więc nowy argument. Ich zdaniem sankcje pomagają Putinowi, skutkują bowiem zjednoczeniem się rosyjskiego społeczeństwa wokół Kremla. Bo Rosjanie, argumentują, najwyżej cenią poczucie państwowej suwerenności. I dlatego obcy nacisk jest w wypadku tego kraju kontrskuteczny.

Nie jest to argument wyssany z palca. Ale uważam, że trzeba przejść nad tym do porządku dziennego. Dlaczego?

Dlatego że nikt przytomny nie liczył na to, by pod wpływem sankcji rosyjski lud obalił Putina. Ich sens, ich główny cel był i jest inny. Niechby nawet sankcje wzmacniały państwo rosyjskie wewnętrznie (choć ma to ograniczony zakres, bo spora część Rosjan przywykła już do dobrobytu ostatnich kilkunastu lat, to m.in. za to osiągnięcie popierali zawsze Putina, a teraz ten powód jego popularności zanika). Znacznie ważniejsze jest to, że popadnięcie Moskwy w kryzys finansowy osłabia ją na zewnątrz. Drastycznie ogranicza jej możliwość wykonywania kolejnych agresywnych posunięć. Bo współczesna wojna to bardzo droga zabawa. Nowoczesna armia kosztuje. To nie są czasy wojny ojczyźnianej, gdy decydujące były masy ludzkie. Zresztą z tymi masami we współczesnej Rosji, targanej kryzysem demograficznym, też już nie jest tak jak kiedyś.

Sankcje, nawet w połączeniu ze spadającą ceną ropy, same w sobie nie wystarczą, by przywrócić Ukrainie Krym czy nawet Donbas (odrębną kwestią byłaby sensowność rewindykacji tego ostatniego rejonu, zrujnowanego, zacofanego i zamieszkanego przez ludność w sporej części wrogą Kijowowi oraz podatną na próby wywołania nowej rebelii, a więc skazanego na rolę czynnika destabilizującego kraj). Ale sankcje radykalnie zmniejszają prawdopodobieństwo rozszerzenia agresji, pójścia Rosjan na Charków, Dniepropietrowsk i Odessę. Zwiększają zaś bezpieczeństwo krajów bałtyckich. No i nasze.

Wreszcie – w obecnym kryzysie po raz pierwszy od dawna Zachód w pewnym stopniu zjednoczył się i pokazał zęby. To wartość sama w sobie.

Sceptycy tego wszystkiego nie widzą. Podają się za realistów, ale tak naprawdę wcale nimi nie są. Nie chcą bowiem zauważyć prostej prawdy: jeśli nie można (niestety) uczynić Rosji przyjazną, to lepiej uczynić ją słabą.

PIOTR SKWIECIŃSKI, publicysta