Archiwum

Miękki zamach stanu

Ujawnienie nagrań polityków podsłuchanych w restauracjach Sowa & Przyjaciele oraz Amber Room okazało się operacją wymiany ekipy rządzącej. Operacją precyzyjnie zaplanowaną i sprawnie przeprowadzoną. Możemy już dość precyzyjnie zrekonstruować ten „miękki zamach stanu”. Przekazanie taśm mediom było pomyślane jako uderzenie w ministrów Sikorskiego, Sienkiewicza oraz „dobicie” odwołanego ze stanowiska ministra Rostowskiego, stronnika Sikorskiego, a celem głównym było zmuszenie premiera Tuska do „ucieczki” do Brukseli.

Operację przeprowadziły tajne służby, a właściwie ich część, mające wsparcie ośrodka prezydenckiego oraz grup interesów związanych z energetyką, przemysłem chemicznym, sektorem zbrojeniowym i częścią sektora finansowego. Akurat te grupy interesów potrzebowały zmiany premiera i szefa MSW, bo dotychczas nie uwzględniali oni w podziale tortu tych, którzy wygłodniali czekają na frukty z rządowego stołu. A także dlatego, żeby ABW czy CBA nie przeszkodziły im w zarabianiu na inwestycjach w tych sektorach oraz w przetargach zbrojeniowych, które będą przez najbliższe lata prawdziwą żyłą złota. Znacznie łatwiej jest urobić albo ograć nowego premiera, w dodatku niemającego doświadczenia, wiedzy o państwie i sprytu, jakie miał Tusk. To oczywiście nie znaczy, że Tusk był odporny na działania grup interesów, ale były to inne grupy niż te, które współdziałały w doprowadzeniu do jego odejścia.

Trzeba przyznać, że „miękki zamach stanu” przeprowadzono sprytnie, stwarzając pozory ewolucyjnej zmiany, podczas gdy ona wcale taka nie była. A przeciętni ludzie nawet tego „zamachu” nie zauważyli. Tymczasem dokonała się zmiana o dalekosiężnych konsekwencjach, szczególnie jeśli chodzi o gospodarkę, obronność i politykę zagraniczną. I jest to jednoznacznie zmiana na gorsze, choć układ Tuska miał masę wad i prowadził w wielu dziedzinach fatalną politykę. Tusk był jednak skłócony z prezydentem i   klinczował ten ośrodek władzy, zaś Sienkiewicz i Sikorski jako tako panowali nad kierunkami polityki zagranicznej oraz bezpieczeństwa.

Teraz będzie znacznie łatwiej wepchnąć kluczowe sektory państwa na takie tory, że pod znakiem zapytania mogą stanąć: i tak już względne bezpieczeństwo Polski oraz najważniejsze interesy w gospodarce i polityce zagranicznej. A to pozwala postawić pytanie, kto tak naprawę był reżyserem „miękkiego zamachu stanu”.

STANISŁAW JANECKI