Aktualne wydanie

Głos, na który czekaliśmy

Polscy katolicy czekali na ten głos i bardzo go potrzebowali. W ubiegłym tygodniu Rada Konferencji Episkopatu Polski ds. Społecznych wydała stanowisko, którego nie można interpretować inaczej niż jak zdecydowaną odpowiedź na wojnę rządu Donalda Tuska przeciwko Kościołowi. W dokumencie pod tytułem „W trosce o Dom Ojczysty” członkowie Rady z przewodniczącym bp. Marianem Florczykem napisali m.in., że „w Polsce podobnie jak w całym świecie mamy do czynienia z różnymi negatywnymi zjawiskami”. „Niepokój budzą tendencje do ateizacji życia publicznego oraz eliminacji etyki ze sfery politycznej. Przykładem jest łamanie prawa przez organy państwa, w tym niewłaściwe traktowanie aresztowanych, wprowadzanie »prawa« do zabijania człowieka przez poszerzenie możliwości przeprowadzenia aborcji aż do 9. miesiąca życia dziecka, odchodzenie od wartości moralnych w wielu dziedzinach życia społecznego, szerzenie nienawiści, promowanie antagonizmów, zarządzanie konfliktami w przestrzeni społecznej, marginalizowanie znaczenia religii, odbieranie prawa do wyznawania wiary oraz eliminowanie symboli religijnych ze sfery publicznej” – czytamy w dokumencie. Te słowa zawierają jasną odpowiedź na wszystko, co zrobił rząd Tuska, aby marginalizować Kościół, wierzących i wartości chrześcijańskie, które kierują ich życiem. Lewicowa ideologia w konflikcie z tradycyjnymi wartościami promowana przez minister Barbarę Nowacką w oświacie, szaleństwo proaborcyjne reprezentowane przez minister zdrowia Izabelę Leszczynę oraz oczywiste prześladowania polityczne ks. Michała Olszewskiego to bolesne zjawiska wymierzone przeciwko Kościołowi, które powodują, jak napisała Rada, „degradację życia społecznego”. Wszystkie najbardziej wrażliwe kulturowo i społecznie resorty Tusk pozostawił politykom wywodzącym się z kręgów lewicowo-liberalnego aktywizmu. Tego, który Kościół postrzegał jako swojego głównego wroga w Polsce i swego rodzaju „źródła wszelkiego zła tego świata” – od patriarchalizmu do dyskryminacji ze względu na płeć. Aktywistki i ideolożki, takie jak Barbara Nowacka, Katarzyna Kotula, Urszula Zielińska czy Agnieszka Dziemianowicz-Bąk, już nie teoretyzują i nie protestują, ale wdrażają swoje niebezpieczne, antykościelne teorie w życie polskich obywateli. Nigdy nie miałyby takiej mocy politycznej, gdyby nie dał im jej Donald Tusk. Nie zapominajmy o tym. Nie ulega wątpliwości, że koalicja 13 grudnia rozpoczęła w Polsce nową wojnę kulturową i nie zamierza zwalniać tempa. Biskupi muszą mieć świadomość, że nie jest to już zwykła walka polityczna, od której muszą się trzymać z daleka. Chodzi o to, że linia podziałów cywilizacyjnych i etycznych w Polsce w dużej mierze pokrywa się z linią podziałów politycznych. Jest jasne, że Kościół musi uważać, aby nie dać się zinstrumentalizować politycznie. Nie oznacza to jednak, że może milczeć, gdy zagrożone są podstawowe wartości polskiego społeczeństwa. To sytuacja, która wymaga ponownego powiedzenia: „Non possumus”. Są tacy w polskim Episkopacie, którzy to rozumieją i czego ten dokument jest dowodem. Oczywiście ktoś może powiedzieć: czy nie czekaliśmy zbyt długo, aby otrzymać jaśniejszy przekaz? Czy wierzący katolicy i organizacje chrześcijańskie, które otrzymują ciosy ze wszystkich stron, nie zasługiwały na jeszcze wyraźniejsze wsparcie? To zrozumiałe argumenty. Nie wiemy jednak, jakie dyskusje w Episkopacie poprzedziły ten dokument. Niestety jestem przekonany, że są w nim tacy, którzy uważają jego treść za „zbyt ostrą”. Dzięki Bogu są i inni, którzy zdają sobie sprawę z odpowiedzialności spoczywającej obecnie na Kościele w Polsce. Dziękujemy im za to stanowisko.

Goran Andrijanić