Kto za zmianą, kto przeciw?

Jacek Karnowski, redaktor naczelny

Czy partia, którą Jarosław Gowin powoła w najbliższych tygodniach, może powalczyć o dobry wynik? Może, bo ten polityk to poważny zawodnik. Warto jednak zastrzec: wynikiem dobrym będzie przekroczenie progu wyborczego. O więcej może być trudno. O ile bowiem jest jasne, że w Polsce istnieje elektorat liberalno-konserwatywny, to jednocześnie nie należy przeceniać liczebności tej grupy. Nieprzypadkowo wcześniejsze tego typu inicjatywy się nie udały. Owszem, były źle przygotowane. Ale przede wszystkim – nie miały wiatru w żaglach. Gowin wiatru będzie miał odrobinę więcej, bo PO ma kłopoty. I on jednak szybko przekona się, że nawet sfrustrowani platformersi mają problem z porzuceniem obozu, w który tyle psychicznie zainwestowali. Z kolei szukając głosów bardziej na prawo, wejdzie w konflikt z PiS. I może znaleźć się na ziemi niczyjej. Dla kogoś, kto nie ma wielu mocnych kart, poza odwagą, determinacją i wolą działania, to trudna perspektywa. Tym bardziej że najbliższe wybory, jak wiele na to wskazuje, będą szczególne. To nie będzie starcie lewicy z prawicą czy obozu niskich podatków ze zwolennikami państwa solidarnego. To będzie starcie obozu status quo z obozem zmiany. Głębokiej zmiany. Trochę jak na Węgrzech, gdzie Fidesz Viktora Orbána zdobył większość konstytucyjną nie dzięki przymilaniu się „wyborcom umiarkowanym”, lecz dlatego, że przedstawił wszystkim, niezależnie od poglądów, wiarygodną ofertę nowego państwa. PiS będzie chciało tę drogę powtórzyć.