Archiwum

Na aucie

Jeszcze kilka miesięcy temu Donald Tusk przestrzegał Polaków w kontekście wojny na Ukrainie, że polskie dzieci mogą nie pójść do szkoły 1 września. Dzieci do szkoły poszły, ale zagrożenie nie zmalało, wręcz przeciwnie. To już otwarta wojna. Putin śle czołgi, armaty, tysiące żołnierzy, lecz premier jest już na innym etapie. Teraz w swoim stylu krzyczy na oponentów żądających czynów. „Polskie bezpieczeństwo jest dla mnie zadaniem numer jeden, a nie awantura, że ktoś naczytał się romantycznych powieści!” – mówił ostatnio w Sejmie, uzasadniając to, dlaczego nie da więcej pieniędzy na armię. Dodawał, że „z dużym niepokojem wysłuchuje apeli”, by Polska zaproponowała rozwiązania, które „będą dumnie brzmiały, ale pozostawią nas na aucie”.

Słuchając słów premiera, ja z kolei czuję ogromny niepokój. Czy Donald Tusk naprawdę nie rozumie, że Ukraina jest naszym sąsiadem i akurat my nie możemy udawać, iż nas nie ma? Nasza bierność tylko zachęca agresora. I zniechęca Zachód do działania. Skoro Polacy siedzą cicho, po co się denerwować? Polska zostanie „na aucie”, a konkretnie zostanie rzucona agresorowi jako kolejny żer, właśnie wówczas, gdy nic nie zrobi, gdy „skorzysta z okazji, by milczeć”. Ale to już coraz mniejszy problem premiera. Dopiął swego, pewnie pójdzie do Brukseli.

JACEK KARNOWSKI, redaktor naczelny

Prestidigitator

Wieści o tym, że Donald Tusk może zostać przewodniczącym Rady Europejskiej, to nic niezwykłego. Pisaliśmy, że jego otoczenie traktuje scenariusz brukselskiej ewakuacji jako bardzo atrakcyjny. W chwili zamykania tego numeru tygodnika szanse polskiego premiera się ważyły. Państwo już znacie wyniki.

Mamy do czynienia z partią i ekipą opartą na jednym człowieku. Człowieku, który rząd przekształcił w wielką „redakcję” produkującą newsy, promocyjne zajawki i banalne opowiastki. To nie premier, ale redaktor naczelny i szef działu marketingu w jednej osobie. Właśnie złożył nam w Sejmie kolejną (ostatnią?) porcję obietnic. I nawet jeśli niektóre z nich jego ekipa będzie musiała wyjątkowo spełnić z powodu samorządowej kampanii, Polacy w nie odruchowo nie wierzą. Nic dziwnego, że w Unii podsunięto mu funkcję całkowicie dekoracyjną.

Niezależnie od biegłości w prowadzeniu redakcji Donald Tusk zostawia po sobie personalne zgliszcza. Kandydaci na następców, z Ewą Kopacz i Elżbietą Bieńkowską na czele, to osoby zupełnie niesamodzielne. Oczywiście bywało i tak, że Tusk zmieniał się z redaktora w prestidigitatora i wyciągał nagle z cylindra królika, ale tym razem nawet zapas królików drastycznie się skurczył.

PIOTR ZAREMBA, publicysta