Archiwum

Wszyscy musimy dziś stać przy lżonym Kościele i przy dźganych nożami, krwawiących księżach

Informacje o kolejnych świadomych i często nakręcanych przez opozycję akcjach lżenia świętych dla Polaków i katolików symboli, doniesienia o następnych wezwaniach do jakiejś bliżej nieokreślonej rozprawy z Kościołem toczą się ścieżką niemal równoległą z relacjami o napadach na kościoły, dźganiu księży nożami, przeorywaniu twarzy parafian różańcami. Można odnieść wrażenie, że skoro medialno-filmowe operacje przyniosły efekt ograniczony, to postanowiono uruchomić bojówki mające fizycznie zastraszyć księży i wiernych.

Oto moje niedawne doświadczenie: niedziela, kilkanaście dni temu, małe miasteczko w województwie zachodniopomorskim. Po mszy świętej chcemy zwiedzić piękny zabytkowy kościół. Siostra zakonna pozwala, ale nie za długo: „Straszny przyszedł w Polsce czas, mamy poczucie, że każdy kościół w każdej chwili może się stać ofiarą ataku, każdy z nas może zostać dźgnięty nożem. Dlatego kościół na razie jest zamykany pomiędzy mszami i modlitwami” – mówi ze smutkiem.

Tak, to straszny czas. Prześladowań? Szaleństwa? Nowego nazizmu? Nowego komunizmu? Na pewno czas mający cechy tamtych totalitaryzmów: nienawiści do chrześcijaństwa, Kościoła, księży, katolików, ciągłych oskarżeń, widzenia wyłącznie zła, które się wkradło, wylewania wiader pomyj, obelg, wyssanych z palca ohydztw. Przyszywania, jak to robili komuniści, faszyzmu każdej wiernej ewangelii i bezkompromisowej wypowiedzi biskupa.

Mądrzy ludzie wiedzą, że to wszystko jest częścią wielkiej operacji, w której wcale, a wcale nie chodzi o troskę o Kościół czy realną wiarę w zarzuty, które mu się stawia. Tu chodzi o chrześcijaństwo i polskość.

Słusznie zauważył niedawno prof. Marek Chodakiewicz: „Mamy do czynienia z nowym wcieleniem rewolucji – jest to tym razem »bolszewizm poniżej pasa«. […] W wieku XX bolszewicy próbowali kolektywizować kobiety, promować masturbację oraz mrugać przyjaźnie do orientacji homoseksualnej. W Rosji bolszewickiej w latach 20. były sztuki pornograficzne w teatrach, demonstracje nagich ludzi, promocja otwartych małżeństw, rozwód był na »cyknięcie«” – mówił. Ale potem przyszedł nieznany wdziejach terror i zamordyzm. Bo – zauważył Chodakiewicz – „rewolucja obyczajowa nigdy nie zostaje na stadium chaosu, który się teraz promuje. Chaos czyni się po to, aby zniszczyć to wszystko, co stanowi esencję cywilizacji zachodniej i esencję polskości. Następny krok po zwycięstwie będzie nałożeniem jakiegoś ładu”.

Czym może być ten nowy system? Bez względu na nazwę będzie – jak komunizm – oznaczał morze nieszczęścia i łez, bólu i cierpienia. Dobrze to nazwał 1 sierpnia abp Marek Jędraszewski: „Czerwona zaraza już nie chodzi po naszej ziemi, ale pojawiła się nowa, neomarksistowska, chcąca opanować nasze dusze, serca i umysły. Nie czerwona, ale tęczowa”

To ważne ostrzeżenia. Żeby się bronić, trzeba rozumieć zagrożenia. Ale musimy wszyscy czynić także rzeczy najprostsze. Musimy stać dziś przy lżonym Kościele i dźganych nożami, krwawiących księżach. Musimy tym bardziej chodzić do kościoła, angażować się w parafii, znaleźć czas, by powiedzieć księdzu i siostrze zakonnej, jak ważne jest dla nas to, co robią. Zdobyć się na gest sprzeciwu. To niby proste, ale znaczy bardzo dużo.

Bez względu na wszystkie nasze grzechy i słabości, pomyłki i upadki, a nawet osobiste żale – jest to dziś naszym zadaniem. Bo walka idzie o coś znacznie większego niż my. Niż ja.

Michał Karnowski