Archiwum

Niech już sobie idą

Żal naszej władzy po wymuszonej rezygnacji z Roku Polskiego w Rosji mówi więcej niż tysiące deklaracji o wsparciu Ukrainy. W czasie gdy rosyjski niedźwiedź morduje sąsiadów, a jego sprzęt i jego ludzie zestrzeliwują cywilny samolot, główną troską naszych rządów jest „dialog” z Moskwą w celu „deeskalacji”. Widać, że język brukselskiej biurokracji stał się już ich mową, nie są zdolni do normalnej komunikacji i troski o Polskę.

Bo może w Paryżu czy Berlinie można widzieć dramat Ukraińców jako daleki problem i nieznośny kłopot. Polscy przywódcy nie mogą sobie na to pozwolić. Jeśli tam Rosja zwycięży, za chwilę jej agresja skieruje się na nas. Jeśli tam zyska prawo posługiwania się terrorem i szantażem, użyje go wobec nas.

Dziś, teraz trzeba działać. Organizować koalicje, wywierać nacisk, domagać się wsparcia Ukrainy, zastopowania zbrojenia Moskwy. Jasne, to niesie koszty. Za to nie dostaje się medali, za to nikt nie klepie po plecach. Ale to jest obowiązek polskich liderów! Ale nie tych. Ci podziwiają się na zdjęciach i zabiegają o stanowiska. Trzymam kciuki. Niech już sobie z Polski idą, bo w czasie nadchodzącej zawieruchy im dalej będą od kraju,
tym lepiej.

Michał Karnowski, publicysta

Rzeź niewiniątek

Dwa dni. Tyle wystarczyło, by zamienić warszawski Szpital im. Św. Rodziny w miejsce egzekucji. Do pierwszej decyzji o aborcji doszło zaledwie 48 godzin po odwołaniu przez ratusz prof. Bogdana Chazana z funkcji dyrektora. Trudno o bardziej jednoznaczną odpowiedź na setki pytań piętrzących się w tej sprawie. Wybitny lekarz i zasłużony menedżer, który przemienił podupadłą lecznicę w nowoczesny szpital, nie miał prawa do obrony. Jego jedyną winą było to, że nie chciał zabijać. Za takie ideały w kraju rządzonym przez PO płaci się utratą pracy.

Zwyciężyło proaborcyjne lobby, które za przyzwoleniem udającej katoliczkę prezydent Warszawy ruszyło z planem rzezi niewiniątek. Lekarzy zastraszono, sumienia zapędzono do krucht, a opinię publiczną przekonano, że katolikom nie wolno powierzać funkcji kierowniczych. I choć wydawać by się mogło, że pierwsza bitwa z cywilizacją życia została wygrana, Gronkiewicz-Waltz zapadła się pod ziemię. Nie znalazła odwagi, by spojrzeć prof. Chazanowi w oczy i wręczyć mu podpisany przez siebie dekret. Czyżby dotarło do niej, że uruchomiła lawinę sprzeciwu, że właśnie rozpoczął się koniec jej nieudolnych rządów w stolicy?

Marzena Nykiel, publicystyka