Archiwum

PiS włożyło nogę w drzwi

Podsumowując zakończoną w zeszłym tygodniu procedurę wyboru szefa Komisji Europejskiej, lewicowo-liberalny portal euobserver.com wśród pięciu najważniejszych wniosków z całej batalii umieścił również wzrost znaczenia naszego regionu. „Nie będzie możliwe zawieranie układów bez włączenia Europy Środkowej w proces decyzyjny” – czytamy w artykule zatytułowanym „Czego dowiedzieliśmy się z głosowania nad kandydaturą von der Leyen?”. To ważne zdanie pokazujące, że walka toczyła się nie tylko o zatrzymanie Fransa Timmermansa, lecz również o uznanie statusu prawomocnego partnera politycznego unijnych potęg.

Walczyła o to Grupa Wyszehradzka, ale walczyło także Prawo i Sprawiedliwość. Delegacja polskiej partii rządzącej poparła w Parlamencie Europejskim Ursulę von der Leyen. I to te głosy zdecydowały o uzyskaniu niezbędnej większości przez niemiecką polityk. Co ważne, była to decyzja nie tylko starannie przemyślana, lecz również wynegocjowana. Wiemy o telefonach od kanclerz Merkel, wiemy o rozmowach w Brukseli. Słyszymy, że uzyskano sporo, także w sprawie dla nas najważniejszej, czyli rezygnacji z ostentacyjnie agresywnej linii w sferze tzw. praworządności. Oczywiście ataki na Polskę nie ustaną z dnia na dzień, wszczęte procedury też będą się jeszcze toczyły, ale nie o to tu chodzi. Celem jest bowiem podjęcie rzeczywistego dialogu z Warszawą, realne, a nie skrajnie ideologiczne spojrzenie na sytuację w naszym kraju, wreszcie, zaprzestanie traktowania publicystycznych tez opozycji jako obiektywnej diagnozy. Czy jest na to szansa? Von der Leyen wysyła w tej sprawie sprzeczne sygnały. Z pewnością będą na nią wywierane duże naciski, ale można sądzić, że nie będzie zainteresowana bezdyskusyjnym pielęgnowaniem „dorobku” Timmermansa. Choćby z tego powodu, że nie była to jej wojna.

Scenariusz europejski jak na razie układa się niemal w pełni po myśli obozu rządzącego. Timmermans nie dostał nagrody za atakowanie Polski i Węgier i jest już jasne, że konflikt z Europą Środkową może złamać karierę. Głosy PiS stały się także – przynajmniej w obecnej konstelacji – języczkiem u wagi, o czym marzono przed wyborami europejskimi, ale co wydawało się mało realne. Oczywiście nie ma żadnej gwarancji, że ta sytuacja będzie trwała do końca kadencji, że dotrzymane zostaną umowy, siła bowiem przyciągania się partii mainstreamowych – głównie chadecji i socjalistów – jest duża, podobnie jak frustracja lewicy (o czym przekonała się Beata Szydło zablokowana w Parlamencie Europejskim). Ale samo to, że doszło do rozmów, że zawarto pierwszy duży
„deal”, ma swoje, być może przełomowe, znaczenie. Opłaciło się trwanie w formule frakcji konserwatystów i reformatorów; frakcji wzywającej do zmian, ale jednocześnie jednoznacznie proeuropejskiej. Być może przynajmniej główny nurt chadeków usłyszy wreszcie, co tak naprawdę mówi do niego Warszawa. Dotychczas bowiem EKR nie słuchano, zagłuszając ciekawe przesłanie tej frakcji zwykłym wrzaskiem.

Po raz pierwszy PiS weszło do dużej gry, i to z pozycji w pełni podmiotowych. Kto wie, czy nie zapowiada to dłuższego i szerszego procesu, który można nazwać zbieraniem premii za lata konsekwencji, za lata odporności na presję, wreszcie za skuteczność w polityce wewnętrznej.

Jacek Karnowski