Archiwum

AFERA FINALNA

To afera inna niż wszystkie. Niepodobna do jakiegokolwiek skandalu III Rzeczypospolitej. To afera, można odnieść wrażenie, finalna. Być może ostatni przystanek państwa, które z własnej niefrasobliwości, z braku wyobraźni i lekceważenia reguł gry uczyniło cnotę.

Istotą sprawy nie jest skandaliczna treść nagrań. Wiedzieliśmy, że establishment korzysta z nieformalnego immunitetu (Sławomir Nowak i sprawa jego żony), wiedzieliśmy, że niezależność wielu instytucji jest fikcją (Marek Belka obiecujący pomoc Platformie), wiedzieliśmy, że ich kindersztuba to teatr dla maluczkich. Teraz mamy konkretne przykłady. Pamiętajmy jednak, że ta władza, z jej nieprzebranymi zasobami, nie z takich opresji już wychodziła. I pewnie wyszłaby teraz, gdyby nie sprawa zasadnicza: ktoś potężny wykręcił jej ręce i nie zamierza puścić. Już chyba puścić nie może. Taki sens ma bowiem informacja, że nagrywano bardzo długo i bardzo wielu. Cała czołówka obozu rządzącego to dziś po prostu zakładnicy jakichś ciemnych sił. Jak piszemy w tym numerze, sił, które niemal na pewno mają przynajmniej powiązania z Rosją.

Tusk ma rację: to atak na państwo. Myli się jednak, sądząc, że on i jego ludzie są w stanie poradzić sobie z tą agresją. Zadżumieni nie wyplenią zarazy. Co najwyżej rozniosą chorobę. Każdy dzień trwania tego rządu tylko pogarsza sytuację Polski. Ryzyko, że Rada Ministrów ulegnie szantażowi (którego treści nie znamy), jest bardzo duże. Znamy przecież od lat charakter czy też brak charakteru tego premiera i tego gabinetu. Widzieliśmy, jak oblali egzamin smoleński. Bezradność władzy widać gołym okiem. Premier apeluje o ujawnienie pozostałych taśm. Czy jest tak naiwny, czy wysyła w ten sposób jakiś sygnał, jakieś zaproszenie do negocjacji? 

Ma rację prezydent: demokracje potrafią wychodzić z takich kryzysów. Sposób jest jeden: wcześniejsze wybory. W tym wypadku, poprzedzone zmianą premiera. Ranny śmiertelnie Tusk jest bowiem niebezpieczny dla i tak ułomnej demokracji. Pod jego rządami uczciwe wybory wydają się mało prawdopodobne. Sprawujący władzę sami sobie zgotowali ten los. Przez lata demontowali państwo polskie, zwłaszcza jego struktury siłowe. Dbali, by silne grupy interesów nabrały jeszcze większej pewności siebie, za czym zawsze idą większe apetyty. Zaprosili Rosjan do gry, w nadziei, że Moskwa pomoże pokonać prawicową opozycję. Wreszcie próbowali zepchnąć oponentów do politycznego getta. Tych win Tusk łatwo nie odkupi. Ale może choć zacząć, choć spróbować. Pierwszy krok jest bardzo prosty: dymisja. Dla dobra Rzeczypospolitej.

JACEK KARNOWSKI, redaktor naczelny