Archiwum

To także przeciw Polsce

Polityka Francji i Niemiec wobec rosyjskiej agresji na Ukrainę wciąż rozczarowuje. Pomoc dla walczących płynie za wolno, presja na sankcje jest zbyt słaba, a gesty wobec Putina – takie jak powtarzające się telefony – są po prostu kompromitujące. Wiele działań sprawia wrażenie celowo spóźnionych albo wręcz pozorowanych. Po pierwszym rozczarowaniu, że Ukraina walczy i to tak skutecznie, teraz rośnie presja na Kijów w sprawie ustępstw wobec Moskwy. Ukraina miałaby się zgodzić na oddanie 1/3 kraju tylko po to, by Paryż i Berlin, a także Haga i Rzym, nie musiały już udawać, że pomagają. Czy kryje się za tym tylko niechęć do ponoszenia wyrzeczeń, przywiązanie do zasady koncertu mocarstw, nadzieja na tanią energię z Rosji, czy też coś więcej? Sądzę, że coś więcej. W istocie ta wielka gra, którą obserwujemy, dotyczy bowiem całego regionu Europy Środkowej i Wschodniej. Przede wszystkim Polski. Niektóre kraje zachodnie być może podświadomie wyczuwają, że rosyjska agresja uruchomiła procesy, które obiektywnie, długofalowo wzmacniają nasz kraj – i tak już zbyt silny jak na oczekiwania określone w latach 90. Teraz pojawia się szansa na trwały sojusz Warszawy i Kijowa. Sojusz potencjalnie równoważący oś niemiecko-francuską. Sojusz, który w razie wejścia Ukrainy do Unii Europejskiej mógłby zmienić zasady gry we wspólnocie, ale który i bez tego będzie wiele znaczył na kontynencie. Jeśli Ukraina przegra, to – patrząc na poczynania Rosji na zajętych terenach – będzie zagrożona nie tylko państwowość ukraińska, ale wręcz przetrwanie tego narodu. Będzie także zagrożone – już bezpośrednio – nasze bezpieczeństwo. Z kolei zwycięstwo Ukrainy może przynieść przełom geopolityczny o wymiarze historycznym. I będzie to przełom dla Polski bardzo korzystny. To nie tylko chrześcijańskie dziedzictwo, solidarność i dobre serca nakazują Polsce pomagać Ukrainie, ale także najczystszej wody kalkulacja polityczno- historyczna. Kto tego nie widzi, ma naprawdę słaby wzrok.

Jacek Karnowski