Archiwum

Polska nie Bruksela

Kampania do Parlamentu Europejskiego, mimo skocznych dźwięków towarzyszących kilku klipom wyborczym, mo- gła zasmucać. Przez kilka tygodni obserwowaliśmy elitę polskiej klasy politycznej, która nie ukrywała, że walczy o przepustkę do raju. To w Brukseli i Strasburgu najambitniejsi polscy politycy (wyjąwszy samych liderów, też pewnie nie wszystkich) widzą cel swojej kariery. Nie chcą być ministrami, nie chcą być szefami waż- nych urzędów, nie chcą rządzić województwami. Nie, oni chcą być europosłami. Powodem są oczywiście ogromne, zazwyczaj demoralizujące, pieniądze. Miliony, które (na szczęście nie u wszystkich) budują zbyt duże ego i, co gorsze, powodują alienację, rozrywając więź wy- brańców z resztą śmiertelników w „starym” kraju. W tym ujęciu europarlament jest, zwłaszcza w odniesieniu do państw postko- munistycznych, sposobem brukselskiej biurokracji na kooptację i konformizację narodowych elit. Ten proces pogłębia podstawową polską chorobę, a więc brak podmiotowości. Narasta niezdolność do samodzielnej oceny sytu- acji Polski, słabnie przekonanie, że sami możemy sterować swoim państwem. Dotyczy to głównie lewicy, ale niestety nie tylko. Wielu europarlamentarzystów prawicy, wraz z pęczniejącym kontem, za- czyna traktować konserwatywną i narodową retorykę czysto instru- mentalnie, wręcz cynicznie. Co zresztą widać, wbrew ich aktorskim wysiłkom.
Co w tej sytuacji należałoby zro- bić? Przede wszystkim powinniśmy zmniejszyć różnicę prestiżu pomiędzy posłem do Sejmu polskiego a europo- słem. Najprościej można to uczynić poprzez bardzo wyraźne zwiększenie pensji krajowym parlamentarzy- stom oraz najwyższym urzęd- nikom (jednocześnie zmniej- szając ich liczbę, być może radykalnie). Owszem, w czasach tabloi- dyzacji myślenia to trudne i bolesne wyzwanie, ale w dłuższej perspektywie opłaciłoby się nam wszyst- kim. Być może politycy w większej liczbie zaczęliby myśleć o Polsce, a nie o karierze w Brukseli. Polska, nie Bruksela

Jacek Karnowski, redaktor naczelny