Archiwum

Puczyści grają moralistów

Opozycyjna gromadka przyzwyczaiła nas do różnych manipulacji, ale próba odwracania kota ogonem podjęta w ubiegłym tygodniu to już czysty cynizm. Ekipa, która w grudniu 2016 r. próbowała siłowo przejąć władzę, łącząc okupację sali sejmowej z agresją tłumu wokół, która pochwalała fizyczne ataki na niekontrolowanych przez siebie dziennikarzy, która publikowała instrukcje, jak „wyłączyć prąd” w państwie, teraz próbuje przyczepić agresję polityczną ekipie Zjednoczonej Prawicy. A przecież takich prób zorganizowania puczu było później jeszcze kilka – ostatnia w końcówce ubiegłego roku, kiedy pod wulgarnymi sztandarami tzw. Strajku Kobiet i przy wyciu wyzwisk przetoczyć się miała bolszewicka w stylu rewolucja. Pamiętamy, że żaden eksces, żadna wulgarność, żaden akt przemocy – także wobec księży czy policjantek i policjantów – nie wywołały po tamtej stronie odruchu sprzeciwu, odcięcia się. Odwrotnie – sypią się nagrody, tworzone są zestawienia rewolucjonistek i rewolucjonistów. Morze słów nie zmieni podstawowego faktu, że od 2015 r. to właśnie środowiska opozycyjne prowadzą nieustający, świadomy i konsekwentny atak na polską demokrację. Od pierwszego dnia zmiany władzy do dzisiaj nie zaakceptowały wyboru Polaków. Nie chcą tego powiedzieć wprost, ale czasem się wymyka: dla nich to obraza, bo czują się właścicielami Polski. Często nieprzerwanie od roku 1944. Dlaczego te operacje się nie udają? To też opozycyjne środowiska mówią wprost. Po pierwsze, przez premiera Jarosława Kaczyńskiego, który zapewnia jednoznaczne przywództwo i jedność obozu Zjednoczonej Prawicy. Po drugie, przez media. Te niezależne, które i państwo, czytając tygodnik „Sieci”, współtworzą, i te publiczne, dzięki prezesowi Jackowi Kurskiemu są realną przeciwwagą dla potęgi lewicowo-liberalnych mediów. To właśnie brak monopolu medialnego ogranicza skuteczność tych akcji, nie pozwala na użycie skumulowanego kłamstwa do przejęcia władzy. Po trzecie, bo wyborcy Zjednoczonej Prawicy to ludzie w ogromnej części ideowi i inteligentni, rozumiejący, że największe lewicowo-liberalne organizacje medialne i społeczne nie są dziś żadnym niezależnym arbitrem, lecz zaangażowanym uczestnikiem gry. Podobnie jak potężne platformy internetowe, cenzurujące już bezczelnie także prezydenta Stanów Zjednoczonych. Ograniczanie możliwości dotarcia do innych ludziom o poglądach konserwatywnych jest tam normą od dawna. Z wolnością słowa, troską o równość nie ma to nic wspólnego. To coraz częściej narzędzia politycznej przemocy, pozwalające jednych niszczyć, uniemożliwiające ofiarom obronę adekwatną do siły ataku. Z takimi myślami żegnamy prezydenta Donalda Trumpa. Źle się stało, że końcowym akordem były akty przemocy dokonane przez ludzi przedstawiających się jako jego zwolennicy. Ale to nie Trump je zorganizował, potępili je też wszyscy republikanie. Dla kontrastu – antytrumpowe akty przemocy bojówek lewicy były przez lata akceptowane przez media i demokratów. Obalanie pomników twórców Stanów Zjednoczonych opisywano jako uzasadnione wybuchy złości uciskanych, a pochwały socjalizmu jako receptę na rozwój. Znamy to za dobrze, by nie uśmiechać się gorzko. Nic nie zmieni faktu, że była ta prezydentura próbą przywrócenia zdrowego rozsądku w wielu obszarach, od ochrony życia, przez politykę międzynarodową, po relacje z Chinami. W wielu wypadkach udaną. Te tematy i problemy też nie zniknęły, trumpizm jako idea obrony normalności przed lewicowym szaleństwem, jako sprzeciw wobec niekończącego się wyprowadzania fabryk i miejsc pracy do Chin też się nie kończy. A Polska w tym okresie i w dużej mierze dzięki prezydentowi Trumpowi znacznie zwiększyła militarne bezpieczeństwo, uzyskała zniesienie wiz do USA, współorganizowała Trójmorze. Warto być z tego dumnym. Także w tej sprawie kłamstwo nie zatriumfuje.

Michał Karnowski