Archiwum

Gra o podwójnej stawce 

Sondaże – w tym te realizowane przez pracownię Social Changes na zlecenie portalu wPolityce.pl – zgodnie wskazują na polityczną dominację Prawa i Sprawiedliwości oraz bardzo wyraźne prowadzenie Andrzeja Dudy w wyścigu prezydenckim. Według niektórych badań wybory głowy państwa mogą zostać rozstrzygnięte nawet w pierwszej turze. Trzeba jednak pamiętać, że są to wyniki zaburzone za sprawą niepewności co do terminu wyborów oraz niską frekwencją, która z kolei jest wynikiem świadomej strategii opozycji, straszącej Polaków wizją zagrożenia życia i zdrowia. Czy jest to jednak taki rodzaj zaburzenia, który czyni sondażowy obraz zupełnie fałszywym? Raczej nie.

PiS nigdy nie zeszło poniżej przyzwoitego poziomu poparcia, a w trakcie epidemii w oczywisty sposób zyskało sporo punktów. Nie tylko dlatego, że w trakcie zagrożenia społeczeństwa skupiają się wokół władzy, lecz również z tego powodu, że opozycja zaprezentowała po prostu żenujący spektakl najtańszego populizmu, szarpania za nogawki, krzyków i wygłupów. Można odnieść wrażenie, że gromadzona latami frustracja oraz kiepska jakość politycznych przywódców, połączone z nadzieją na szybki sukces, odebrały im zdolność wyczuwania realnych nastrojów i oczekiwań społecznych. Uznano, że poparcie dla władzy bierze się wyłącznie z programów socjalnych i koniunktury gospodarczej oraz że wystarczą kłopoty i parę decybeli, by karta się odwróciła. Teraz liderzy – głównie spod znaku Koalicji Obywatelskiej – przekonają się, że przyczyn sukcesu PiS jest więcej i że jest to sukces znacznie bardziej odporny na wstrząsy, niż sądzą eksperci „Gazety Wyborczej”.

W tle mamy rzecz jeszcze ważniejszą: przełamanie w sprawie wyborów. Idea bojkotu nie tylko upadła, lecz okazała się bardzo kosztowna dla Platformy, która płaci za ten pomysł dramatycznym spadkiem poparcia dla Małgorzaty Kidawy- -Błońskiej. Dziś to Władysław Kosiniak-Kamysz wyrasta na głównego kandydata opozycji. Partia Borysa Budki może stracić także swoją pozycję hegemona po stronie antypisu. I PSL, i Lewica coraz mniej chętnie podporządkowują się woli największego ugrupowania, a nawet zaczynają kąsać. Za parę miesięcy scena polityczna po stronie opozycyjnej może wyglądać zupełnie inaczej.

Jeśli Zjednoczona Prawica utrzyma jedność i jeśli epidemia nie wymknie się spod kontroli, korespondencyjne wybory odbędą się w maju. Będzie to duży sukces Jarosława Kaczyńskiego, który znów zdołał przełamać coś, co wydawało się polityczną grawitacją. Same wybory też mogą się okazać sukcesem, również frekwencyjnym, o ile zostaną perfekcyjnie przygotowane, a Polacy dostaną rzetelną informację o procesie głosowania. To gra, w której stawki są podwójne, a może i potrójne, zarówno gdy chodzi o koszty ewentualnych wpadek, jak i premię za determinację oraz sprawność.

Polska potrzebuje stabilnej, zgodnie działającej ekipy rządzącej, bo czekają nas ciężkie czasy. Gospodarka – i polska, i europejska – zapłaci wysoką cenę za trwające zamrożenie wielu dziedzin życia. To będzie także wyścig o to, kto ten kryzys najszybciej pokona i kto najlepiej wykorzysta pojawiające się szanse. Jeśli Polska będzie miała u steru sprawną drużynę, jeśli nie będzie się bała również śmiałych rozwiązań, nasze marzenie o dogonieniu Zachodu może się okazać wciąż żywe, a kto wie, czy nie realniejsze niż wcześniej. Ale by choć spróbować, trzeba przeprowadzić szybko wybory. I musi je oczywiście wygrać kandydat gwarantujący kontynuację dobrej zmiany, czego nawet przy tych obiecujących sondażach nie można uważać za pewnik.