Aktualne wydanie

Potrzeba nam solidarności

Presja ma sens” – to hasło często
powtarzamy państwu w telewizji
wPolsce24 oraz na portalu
wPolityce.pli
w tygodniku „Sieci”. Historia
wypuszczenia Anny
Wójcik z aresztu pokazuje,
że mamy rację.

Największą zasługę w uwolnieniu matki autystycznego
chłopca mają oczywiście jej adwokaci.
Byłą szefową biura premiera Mateusza
Morawieckiego reprezentowali prawdziwi
giganci adwokatury: mec. Adam Gomoła
i mec. Krzysztof Wąsowski. Ale nawet oni
przyznają, że w tej politycznej sprawie należy
nieco inaczej liczyć swoją siłę. Mniej znaczy
tutaj logika, mniej znaczy racja. Bezduszny
system za nic ma domniemanie niewinności.
Koalicja 13 grudnia jest nikczemna i karmi się
ludzką krzywdą. Pasie się szantażem i braniem
dzieci jako zakładników. Liczy się tylko z szeroko
pojętą opinią publiczną, która może mieć
wpływ na słupki sondażowe. Ta władza boi się
tylko utraty władzy.

To dlatego tak wielką rolę do odegrania
w pilnowaniu Tuska mają Polacy. To dlatego
tak ważne są media, które mówią im prawdę.
I są konsekwentne oraz cierpliwe.

Dobrze rozumiemy, że nie możemy grać

w „ich” grę. Przedłużające się areszty mają nas
znudzić, mamy gonić za podpalaną codziennie
rzeczywistością. Nigdy nie pójdziemy na taki
układ. Byliśmy z Maciejem Wąsikiem i Mariuszem
Kamińskim, relacjonowaliśmy manifestacje
poparcia przed więzieniami w Przytułach
Starych i Radomiu. Nie straciliśmy z oczu
ani ks. Michała Olszewskiego, ani byłych
urzędniczek z Ministerstwa Sprawiedliwości:
Urszuli Dubejko i Karoliny Kucharskiej.
Wreszcie konsekwentnie wyświetlaliśmy
niesprawiedliwość dziejącą się Annie Wójcik,
mamie 13-letniego chłopca ze spektrum
autyzmu, która spędziła miesiące w areszcie
wydobywczym, zamiast opiekować się synem.

Nie chcę wartościować, ale szczególnie ta
ostatnia historia poruszyła zarówno nas, jak
i naszych czytelników. Chory Franciszek – opowiadał
nam to jego ojciec – napisał do aresztowanej
mamy list. Relacja chłopca, który tęsknił
za mamą tak bardzo, że próbował odebrać sobie
życie, rozdzierała serce. Tzw. autorytety prawnicze
oraz polityczni klakierzy Tuska przekonywali
nas, że prawo musi być twarde i egzekwowane.
Słyszałem nawet (to głosy polityków
lewicowych), że winni tej sytuacji są rodzice,
którzy wchodząc na przestępczą drogę, nie pomyśleli
o losie swoich dzieci. To obrzydliwe, bo
Annie Wójcik nadal niczego nie udowodniono,
a wystarczyły zarzuty, by traktować ją jak skazaną.
Powtórzmy – nie jest skazana, więc nie
można mówić o niej jak o przestępcy.

Zgoda, prawo jest od tego, żeby je przestrzegać.
Według mnie nieuchronność kary
to podstawa. Ale proszę, spójrzmy szerzej na
system praworządności. Czyż nie ma on chronić
ludzi? Szczególnie tych, którzy sami nie są
do tego zdolni, jak 13-letni syn Anny Wójcik?
Jeśli państwo nie odgrywa takiej roli, to po co
nam, do ch...y, takie państwo?!

Państwo Tuska – to banał, ale należy go
powtarzać – jest silne wobec słabych
i słabe wobec silnych. Ma nawet swoich
Silnych Razem, którym pozwala
na bezkarność. Nie karze naprawdę
grubych ryb, dlatego rośnie szara
strefa, a dziura spowodowana
przestępstwami VAT-owskimi nie
jest już minimalna jak za czasów
rządu Zjednoczonej Prawicy.
To wszystko wraca.

Jak się bronić przed tym psuciem
Polski? Otóż potrzeba
wrócić do podstawowych pojęć.
Niech znów stanie
się „solidarność”.
Niech Polacy staną
razem, niech odważnie
ujmą się za skrzywdzonymi.
Pokażmy, że nie damy
się zastraszyć.

Donald Tusk zawsze się bał
takiej wspólnoty i nadal się boi.
To dlatego rozbijał każdą zawiązującą
się solidarność (np. po tragedii smoleńskiej),
używając do tego różnej maści
niegodziwców.

PS Niech opisane historie będą powiewem
nadziei dla posła Dariusza Mateckiego.
Niech ma świadomość, że na
niego czekamy.

Marcin Wikło