Archiwum

Papież – znak sprzeciwu

Jest coś symbolicznego w tym, że 2 kwietnia (a więc w rocznicę odejścia Jana Pawła II) zmarł reżyser Andrzej Trzos-Rastawiecki. W pamięci wielu pozostał jako dokumentalista Karola Wojtyły. W 1979 r. nakręcił „Pielgrzyma” – pierwszy w PRL film zrealizowany poza strukturami państwowymi i opowiadający o pierwszej pielgrzymce papieża do Polski. W 1983 r. powstał jego kolejny dokument – „Credo” – o drugiej pielgrzymce papieskiej. Twórca zmarł, mając 85 lat, a więc w tym samym wieku co jego bohater.

Ta śmierć to signum temporis. Odchodzą powoli ludzie z pokolenia Karola Wojtyły, w dorosłość wkraczają zaś roczniki, które nie pamiętają już jego pontyfikatu. Wraz z tym, niestety, pojawia się zjawisko, o którym mówił na portalu wPolityce.pl ks. prof. Paweł Bortkiewicz: „Po tych kilkunastu latach jesteśmy świadkami radykalnego zaniku pamięci w wymiarze publicznym o Janie Pawle II i jego nauczaniu. To sprawa bardzo bolesna. Z jednej strony, jestem głęboko przekonany, że w pojedynczych osobach, jako świadkach tamtych zdarzeń, ta pamięć trwa, ale coś się dokonuje w pamięci zbiorowej… Niestety, sądzę, że to proces, który jest w jakiejś mierze sterowany politycznie, ale i w samym Kościele powszechnym zaczęło się dziać coś niedobrego w związku z pewną erozją nauczania papieskiego, które do tej pory było czymś stałym”. Jeszcze mocniej wyraził to ks. Arkadiusz  Nocoń, który odprawiając mszę przy grobie papieża, powiedział, że dziś próbuje się pisać życiorys Jana Pawła II palcem Belzebuba.

Świętość ma to do siebie, że zawsze wywołuje wściekłość sił demonicznych. Nieprzypadkowo kard. Karol Wojtyła swe rekolekcje watykańskie w 1976 r. zatytułował „Znak sprzeciwu”. Tak rozumiał jedną z ról Kościoła we współczesnym świecie, popadającym co jakiś czas w szaleństwa nowoczesnych utopii. Sam również był takim znakiem sprzeciwu wobec „cywilizacji śmierci”, „zakamuflowanego totalitaryzmu”, „dyktatury relatywizmu”. Pozostaje takim znakiem także po swym odejściu, co tłumaczy wiele dzisiejszych ataków na pamięć o nim.

Jestem jednak przekonany, że jego świętość przetrzyma próbę czasu, pozostawiony zaś dorobek duchowy i intelektualny okaże się w przyszłości jeszcze bardziej aktualny niż za jego życia.

1 kwietnia byłem w bazylice św. Piotra przy grobie św. Jana Pawła II. Widziałem nieprzebrane rzesze pielgrzymów, które tłoczyły się tam, by choć przez chwilę pomodlić się w tym miejscu. Cześć dla polskiego papieża wciąż trwa w prostym ludzie, który nadal zachował sensus fidei. Jeszcze wyda ona swe owoce.

Grzegorz Górny