Archiwum

Pogarda i samozachwyt

Niewiele udało się zrealizować ze 100 konkretów zapowiedzianych przez Donalda Tuska na pierwsze 100 dni rządów, ale premier koalicji 13 grudnia ma już gotowe uzasadnienie. Ogłosił, że to wina Prawa i Sprawiedliwości, które zo ­ stawiło państwo w kompletnej rozsypce, dlatego całą energię pochłonęło „sprzątanie” zastanego bałaganu. Zapowiada też kolejne akty „zaprowadzania po ­ rządku” i przyspieszenie działań. Na dniach ma zostać skierowany wniosek o postawienie prezesa NBP przed Trybunałem Stanu. Zdumiewająca forma pałkarskiego infantylizmu. A samozadowolenie rośnie.

Porozumienia z rolnikami nadal nie ma, siłowe zduszenie protestów nie zdołało ich przestraszyć, społeczne poparcie dla strajkujących nie słabnie, a unijni dygnitarze nie są skorzy do realnego wycofania się z ideologicznych założeń Zielonego Ładu. Donald Tusk już wie, że za moment zaczną się poważne problemy. A to dopiero początek. Drożyzna dopadnie Polaków lada dzień, a likwidacja w lipcu tarczy energetycznej wprowadzonej przez PiS wywoła gigantyczne tąpnięcie finansowe. Na razie karmi swój elektorat ogłaszaniem kolejnych aktów politycznej zemsty, ale i ona może się za chwilę okazać niewystarczająca. Bo jednak hejtem wyborca się nie wyżywi, a oczekiwania zagranicy za pomoc w przejęciu władzy są coraz bardziej wyraziste.

Koalicja 13 grudnia ruszyła więc z nową taktyką. Doprowadzając państwo do zapaści, siłowo przejmując instytucje, alarmuje o fatalnej kondycji kraju przejętego po poprzednikach. Niemoc sprawcza jest maskowana hejtem, a kluczowe przedsięwzięcia są zastępowane pozorną aktywnością. Nieprawdopodobna jest natomiast determinacja w procesie dewastacji struktur społecznych. In vitro, pigułka „dzień po”, niszczenie edukacji, aborcja na żądanie, związki partnerskie dla homoseksualistów – oto ambicje rządu Tuska.

Pogarda i samozachwyt przeplatają się w histerycznym kontredansie. I jak dotąd największym osiągnięciem Donalda Tu ­ ska jest srebrny guzik YouTube, którym pochwalił się z infantylną radością. Aż żal, że nie ogranicza swojej aktywności do influencerskich wystąpień w sieci. Jego hejt ma kształt konkretnych decyzji, uchwał i rozporządzeń. Siłowe przejęcie mediów publicznych, likwidacja rozgłośni radiowych, rozwiązywanie ważnych instytucji kultury, wycofanie się z reparacji, zrywanie istotnych kontraktów, rezygnacja z inwestycji, topienie suwerenności. Wszystko to w niespełna 100 dni. Aż strach pomyśleć, co będzie dalej. Bo pogarda dla przeciwnika i narcystyczny samozachwyt to u wpływowego polityka mieszanka najbardziej niebezpieczna.

Marzena Nykiel