Archiwum

Bilet, praca, szczęście

Kolejne sondaże pokazują, że opozycja skupiona pod szyldem Koalicji Europejskiej depcze Zjednoczonej Prawicy po piętach. Przewaga obozu rządzącego jest niewielka, na granicy błędu statystycznego. Zapowiada się także wysoka frekwencja – zarówno w maju, jak i jesienią. Aż do końca możliwy więc będzie każdy scenariusz, a o losach Polski może zdecydować jeden błąd którejś ze stron.

By mieć szansę na samodzielne rządy, Prawo i Sprawiedliwość potrzebuje 43–44 proc. poparcia. To poziom, który formacja Jarosława Kaczyńskiego notuje dziś w niektórych badaniach uwzględniających wyłącznie zdecydowanych wyborców. Jeśli więc uda się przekonać przynajmniej połowę wyborców niezdecydowanych, PiS może potwierdzić swój mandat do rządzenia. Należy pamiętać, że proporcjonalne rozłożenie się głosów wyborców chwiejnych pomiędzy wszystkie partie wcale nie jest oczywiste; w 2011 r. Platforma zdołała na tyle przestraszyć tę grupę, że niemal w całości poparła Donalda Tuska. To dlatego być może najważniejszym frontem obecnej kampanii jest ten związany z atmosferą w kraju.

Siły III RP od dawna dążą do nakręcenia emocji, do zmęczenia Polaków. Z tego właśnie powodu PiS nie podejmuje nawet tych działań, które w oczywisty sposób są konieczne, ale które mogłyby się stać zapalnikiem wielkiej awantury. Sztuczny kampanijny letarg w sferze przebudowy państwa nie powinien być jednak traktowany jako coś trwałego. To po prostu wniosek wyciągnięty z tego, co zdarzyło się w roku 2007. Ów letarg powinien być jednak dobrze zbalansowany, bo np. brak adekwatnej odpowiedzi na śmiertelnie groźną ofensywę lewicy w sprawie seksualizacji dzieci i promocji postulatów mniejszości seksualnych może się okazać bezcennym prezentem dla konkurencyjnej listy prawicy, złożonej z narodowców i Korwina.

Jeśli PiS nie uda się zdobyć samodzielnej większości, będzie myślało obudowie prawicowej koalicji. Najbardziej sensownym – co nie znaczy, że łatwym lub przyjemnym – partnerem jest oczywiście Kukiz’15. Ugrupowanie to walczy obecnie o przeżycie z Wiosną Roberta Biedronia. Mimo radykalnych różnic światopoglądowych są to bowiem dość podobne elektoraty, wyróżniające się pragnieniem głębokiej zmiany i swego rodzaju gniewem wobec status quo. Na szczęście dla prawicy wydaje się, że Biedroń nie wykorzystał swojej szansy i może nawet nie dostać się do parlamentu. Nie udało mu się bowiem wejść na tak wysoki poziom, by stać się niezbędnym elementem opozycyjnej układanki. Słaby Biedroń będzie zaś konsekwentnie „wygaszany”, by wzmocnić szanse głównego bloku opozycyjnego.

Obóz rządzący staje przed bardzo trudnym zadaniem, być może na granicy tego, co możliwe. Ważne jednak, że wykupił bilet. Pierwszy ruszył z kampanią, przedstawił też propozycje, które już stały się osią debaty. Jeśli nie odda prowadzenia i zdoła wypracować wyraźną przewagę nad zjednoczoną konkurencją, może doprowadzić do dekompozycji tej konstrukcji. Bo choć nienawiść jest w polityce skutecznym lepiszczem, to jego trwałość zawsze ogranicza zimna kalkulacja.

Jacek Karnowski