Mowa Wewnętrzna Zapiski Z Życia Duchowego - Jan Sochoń

Ze wstępu Autora:

Jestem tym zbiorem nieco zadziwiony, ponieważ rozumiem, że to przedsięwzięcie dosyć ryzykowne. Powstał on bowiem poniekąd samorzutnie, jak paleta chabrów na spalonej słońcem łące. Otóż, wiele czytam; nigdy właściwie nigdy nie rozstaję się z książkami, nie wyłączając tych typowo filozoficznych, ani z tomikami wierszy, medytacjami czy rozważaniami nawiązującymi do Biblii. Prowadzę codzienne zapiski, na marginesie wspomnianych lektur oraz doświadczeń osobistego życia. Z takich właśnie notowań skomponowałem Mowę wewnętrzną. Ma ona charakter wyjątkowo impresyjny, wywiedziony z niezachwianych natchnień ducha. Pełno w niej cytatów, nawiązań do ulubionych pisarzy, niemało wrażeń z odbytych podróży, wspomnień zapisanych w ekstatycznych zdaniach, często zaledwie zarysowanych, dosłownie zatrzymanych nad krawędzią wypowiedzenia. Nie silę się na oryginalność, chcę raczej zachować autentyzm przeżyć, spotkań z ludźmi, rozmów, niekiedy światopoglądowych polemik. Notuję to, co mnie w danej chwili zaintrygowało, zmusiło do namysłu, zachęciło do uśmiechu bądź głęboko zabolało. Ujawniam najbardziej własne odczucia, ale bez zbytnich egzaltacji, bez rażąco niebezpiecznego dla pisarza „obnażenia serca”. Literatura nie znosi wszak emocji pozbawionych racjonalnych umocowań, stroni od powierzchownych, melancholijnych uniesień.

Porządkując te zapisy, miałem w pamięci to, o czym wzmiankował w Tropach Andrzej Kijowski – a mianowicie, że każdy ma dzisiaj prawo mówić o sobie. To nieraz główny temat i motyw twórczości literackiej. Iluż to ludzi chwyta za pióra po to tylko, aby zadziwić publiczność osobliwościami swojego losu i charakteru, zdradzić sekrety, o które nikt nie pyta. Unikam tego rodzaju samobójczego aktu. Wiem bezwzględnie, że pisząc o sobie, od razu przybliżam się do bram pychy, dlatego zwracam się przede wszystkim do Boga, któremu opowiadam, jak dzięki Jego łasce, a także wysiłkowi najbliższych mi osób, zostałem egzystencjalnie poruszony i naprowadzony na ewangeliczny kierunek życia. Spłacam w ten sposób pewien dług zaciągnięty mimo woli.

Poszczególne fragmenty tkające ten zbiór nie mają wiele wspólnego z aforyzmami czy złotymi myślami. Niektóre z nich mogą, co najwyżej, przypominać błyski spopularyzowane swego czasu przez Julię Hartwig. W gruncie rzeczy są jednak sprawozdaniem z pulsującego najróżniejszymi odcieniami stanu mego wnętrza, które to barwy staram się wydobywać na powierzchnię, włączać w bieg teraźniejszości, czynić z nich sposób szczerego porozumienia z ludźmi. Trzy wątki, cementujące w jednorodną całość prezentowane rozważania, wydają się godne szczególniejszej uwagi: dążenie do świętości, a przynajmniej do życia godnego życiowego powołania; chęć strzeżenia religijnej doktryny katolicyzmu oraz zachowanie w niezafałszowanym stanie poetyckiego poglądu na świat. Gdyby Czytelnicy zechcieli podążyć wyznaczonymi przez nie ścieżkami, byłbym niesłychanie uszczęśliwiony.

Od 13 listopada książka dostępna od przyszłego tygodnia na stronie.

***

Jan Sochoń (ur. 1953) – ksiądz katolicki, poeta, krytyk literacki, filozof i teolog. Profesor zwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego, kierownik Katedry Filozofii Kultury. Biograf i wydawca pism bł. ks. Jerzego Popiełuszki. Autor utworów poetyckich (m.in.: Sandały i pierścień, 2015; Strzałka czasu, 2017), prac naukowych i popularnonaukowych, esejów oraz haseł encyklopedycznych.