Człowiek z pentagramem

Konrad Kołodziejski podejmuje w tygodniku „Sieci” temat wierzeń głoszonych przez ludzi, którzy deklarują brak związku z Kościołem.

Można uznać, że Marcin Józefaciuk to niegroźny postrzeleniec, który poszukuje uwagi, plotąc zabawne androny. Można jednak spojrzeć na to inaczej i przyjąć, że pojawienie się Józefaciuka w Sejmie jest kolejnym zwiastunem dechrystianizacji, która nadciąga do Polski.

Jako przykład publicysta podaje Marcina Józefaciuka, posła Koalicji Obywatelskiej. Jego znakiem rozpoznawczym są tatuaże, dzięki którym został zauważony i rozpoczął karierę. Informuje: Przedstawił się jako poganin i czując w sobie misjonarskie powołanie, zaczął opowiadać o swoich wierzeniach. Nieprzypadkiem jego pierwszym tatuażem był pentagram. Ten znak zwykle jest utożsamiany z satanizmem, ale z jego diabelskich mocy korzystają również inni, np. wyznawcy religii wicca, do których zalicza się nasz bohater.

Autor wyjaśnia, że staroangielskie słowo „wicca” oznacza czarownika, jednak neopogańska religia określająca się tym słowem wcale nie jest stara, wymyślił ją bowiem w latach 30. ub. w. angielski okultysta Gerald B. Gardner. […] wicca oddaje cześć naturze symbolizowanej przez dwa bóstwa: boginię i rogatego boga, który zwykle jest przedstawiany jako kozioł. […] niektórzy wyznawcy wikki wprost nazywają swojego rogatego boga Lucyferem.

Kołodziejski dodaje, że Józefaciuk nie przyznaje się jednak do kultu diabła. Jak mówi, modli się do lasu górskiego, zwierząt, dużych głazów i małych kamieni. Autor dodaje: Można oczywiście uznać, że Józefaciuk to niegroźny świr, który poszukuje uwagi. Można jednak spojrzeć na to inaczej i przyjąć, że pojawienie się Józefaciuka w Sejmie nie jest zwykłym wypadkiem przy pracy, lecz kolejnym zwiastunem dechrystianizacji.

Kołodziejski opowiada o zaobserwowanych tendencjach: Wieloletnia walka z Kościołem […] zrobiła swoje. […] zabobon szerzy się dziś w zastraszającym tempie. Trudno nie powiązać go z trwającą już kilkadziesiąt lat dominacją liberalnej lewicy, próbującą zastąpić chrześcijański porządek innymi formami duchowości […]. Skoro więc nie ma Boga, to co jest? Religia liberalnej lewicy odpowiada, że cokolwiek. Człowiek sam musi znaleźć odpowiedź na pytanie, w co chce wierzyć. A że większość nie wie, w co wierzyć, łatwo się gubi i ulega najrozmaitszym podszeptom […]. Lęk przed niewiadomą jest normalną reakcją człowieka. Chrześcijanin potrafi go opanować, bo wiara daje mu odpowiedź na najważniejsze pytania. Jeśli tej wiary brakuje, wówczas wkraczają do naszego życia wróżbici i magowie.

Autor zwraca uwagę, że w takich usługach chodzi nie tylko o zysk. Ich motorem jest także liberalny dogmat samospełnienia. Zgodnie z nim ważne są wyłącznie indywidualne potrzeby i indywidualne szczęście. Wywiera się presję, aby sprostać narzuconym wymogom zawodowym i osobistym. Stąd bierze się popularność wschodnich metod samorozwoju, antropozoficzny bełkot o emancypacji ludzkiego „ja” i poszukiwanie scalenia z bogiem rozumianym jako bezosobowa siła kosmiczna […]. Człowiek poddany takiej terapii staje się współczesnym Faustem, który jest gotów oddać duszę w zamian za sukces i chwilę szczęścia.

W podsumowaniu Kołodziejski stwierdza: Marcin Józefaciuk deklaruje się oficjalnie jako zwolennik świeckiego państwa. A co innego ma powiedzieć? Że zamiast krzyży woli pentagramy? Nie jesteśmy jeszcze na tak zaawansowanym etapie dechrystianizacji, aby już burzyć kościoły. Uśmiechnięta twarz Józefaciuka ma nas na razie oswajać z pogaństwem. On jest miły, trochę niezdarny i taki na luzie, bo ma mnóstwo tatuaży. Co więc może być złego w pogaństwie?

Więcej w nowym numerze tygodnika „Sieci”. Artykuły z bieżącego wydania dostępne są online w ramach subskrypcji Sieci Przyjaciół: https://wpolityce.pl/tygodniksieci/wydanie-biezace. Zapraszamy też do oglądania audycji telewizji wPolsce.pl.