Archiwum

Ja w sprawie TVP

Lewicowo-liberalne media, z gazetą Michnika na czele, suflują po wyborach tezę, że „w PiS chcą głowy Kurskiego”, bo „to on odpowiada za uruchomienie antypisowskich emocji”.

Zadziwia bezczelność, z jaką wmawia się ludziom, że „antypisowskie emocje” trzeba w Polsce w ogóle uruchamiać, że nie robią tego każdego dnia sama „Wyborcza” i inni.

Z tekstów tych wyłania się zachęta, by formacja rządząca zdemontowała obecny kształt TVP, by spróbowała szerokiego otwarcia na zasobną klasę mieszczańską, by przestała się bić z tą falą hejtu i kłamstwa. Prawica ma zapomnieć o puczach grudniowych i po grudniowych, o skokach napięcia wytwarzanych w trybie hakowo-nagonkowym, o instrukcjach, jak „wyłączyć prąd”, o stałej akcji obrzydzania Jarosława Kaczyńskiego. Ma być tak jak w latach 2005–2007 i później, kiedy nie było żadnego dużego ośrodka medialnego zdolnego się przeciwstawić takim atakom.

W całej operacji „GW” nie chodzi wcale o prezesa Kurskiego. Chodzi o to, by nowy nominat przyniósł rezygnację TVP z podmiotowości, by zaczął budować elitarny przekaz, żegnając się zarazem z oddziaływaniem na duże grupy społeczne. W efekcie, kiedy znowu opozycja zdoła wywołać przesilenie, ośrodek medialny zdolny dziś to nazwać i opisać z innej strony, ma już być zniszczony. Bo takie kompetencje buduje się długo, niszczy – w kilka tygodni.

Michał Karnowski

Z dwojga złego

W różnych sytuacjach padają pytania o polską taktykę w relacjach z Niemcami. Niektórzy obserwatorzy dają wyraz przekonaniu, że strona polska chce od niemieckiej za wiele.

Istotnie, na polskiej prawicy można się spotkać z postawą naiwnej krucjaty. Z przekonaniem, że moralnym obowiązkiem drugiej strony jest całkowita akceptacja naszego spojrzenia na świat. Że należy stawiać partnera wobec alternatywy: albo uznasz, iż dotąd totalnie błądziłeś i w niczym nie masz racji, albo… albo my się obrazimy.

Ale istnieje też druga strona medalu.

Otóż, po pierwsze, od narodzin III RP polskie elity akceptowały status ucznia elit niemieckich. Status nieartykułowanej nierównoprawności. Asertywność wobec Zachodu, a zwłaszcza Niemiec, nie była w ówczesnej Warszawie najwyżej premiowana. Po drugie zaś, obecnie Polska jest ze strony Berlina – partnera bardzo przewyższającego nas siłami – przedmiotem politycznego nacisku i ideologicznej agresji.

Jeśli w takich okolicznościach chce się coś osiągnąć, to lepiej być nawet przesadnie asertywnym niż zbytnio zgodliwym. Bo trzeba zniwelować przekonanie, że oczywista jest sytuacja, w której Polska jest wobec Berlina zawsze spolegliwa. Idlatego, że przed presją o charakterze totalnym łatwiej się obronić, nie oddając guzika, niż wdając się w taktyczne zwody, które partner łatwo może wziąć za rejteradę.

Z dwojga złego tak lepiej.

Piotr Skwieciński