Archiwum

Sprawa dla trybunału

Dziewięć lat temu, 23 października 2005 r., Lech Kaczyński wygrał wybory prezydenckie. W pierwszych słowach po ogłoszeniu wyników zwrócił się do przegranych z gestem zaproszenia do współpracy: „Polska potrzebuje rozliczenia win. Ale Polska jeszcze bardziej potrzebuje zgody. […] Chciałbym się zwrócić do Donalda Tuska, który wspaniale walczył w tej kampanii, z wyrazami mojego najszczerszego szacunku i sympatii”.

Niestety, już kilka tygodni później było jasne, że ten gest nie spotka się z odzewem. Na prezydenta Kaczyńskiego spadła lawina, narodziło się zwyrodnienie demokracji, które dziś określamy mianem przemysłu pogardy. Nawet wygrana Platformy i Tuska w wyborach parlamentarnych dwa lata później nie zmieniła sytuacji. Radosław Sikorski „dorzynał watahy”, Władysław Bartoszewski walczył z „bydłem”, a rząd Tuska kontynuował wojnę przeciw własnemu prezydentowi. W kraju, ale i za granicą.

Od dawna wiedzieliśmy, że paktowanie ekipy PO z Rosją przekroczyło normy dopuszczalne w kraju niepodległym. Finałem tego zbliżenia z Putinem było rozdzielenie wizyt w Katyniu i była tragedia smoleńska. Teraz jednak upewniliśmy się, dzięki szczerości Radosława Sikorskiego, że cała ta linia zbliżenia z Rosją oparta była na kłamstwie. Tusk, Komorowski i cała jego ekipa doskonale wiedzieli, jaki charakter ma reżim Putina, znali z pierwszej ręki jego plany podboju sąsiadów i bezbrzeżny cynizm. Mimo to prowadzili kraj w tym kierunku. Były wizyty, był „nasz człowiek w Moskwie” (jak Tusk określił Putina), były wykłady szefa rosyjskiej dyplomacji dla polskich ambasadorów, była, całkiem niedawno, umowa o współpracy, miał być Rok Rosji w Polsce. A przede wszystkim było szczucie na Lecha Kaczyńskiego, który – gdzie mógł – przed zagrożeniem przestrzegał, który przeciwstawił się Putinowi twardo i skutecznie w Gruzji, który budował koalicję regionalną. Wtedy Platforma twierdziła, że zagrożenia nie widzi, i usypiała Polaków oraz całą Europę. Także po Smoleńsku.

Nie dajmy sobie wmówić, że Radosław Sikorski doznał pomieszania zmysłów. Cały jego wywód, cytowany obszernie przez amerykańskiego dziennikarza, jest bardzo logiczny i spójny. Tak logiczny, że trudno mi sobie wyobrazić inną sprawę, którą powinien się zająć w przyszłości Trybunał Stanu. Cóż bowiem innego niż świadome oszukiwanie obywateli własnego państwa w kluczowej sprawie bezpieczeństwa narodowego na taki osąd zasługuje?

Michał Karnowski