Archiwum

Ulica, zagranica, covid

Tak dziś można streścić pomysł opozycji na obalenie rządów Zjednoczonej Prawicy. Ulica nieco zmieniona – już nie przyjazna, nie błękitna, ale agresywna, tęczowa lub rzekomo rolnicza. Zagranica też jakby zmodyfikowana. Koniec z napominaniem, teraz mówi się już wprost: chodzi o zamorzenie głodem, zamęczenie niepokornych narodów – polskiego i węgierskiego. Największą nowością jest jednak dorzucenie do poprzednich drogowskazów opozycji nowego – grania epidemią, próby cynicznego wykorzystania kłopotów, z którymi nikt na świecie sobie dobrze nie poradził, a wiele państw gorzej od nas. Jesienna fala, drugie uderzenie zarazy (polecam bardzo ciekawe teksty Marka Budzisza na s. 20–24 i Marka Pyzy na s. 25–27), to obiektywnie potężne wyzwanie dla wszystkich rządów. Szczepionka niby na wyciągnięcie ręki, ale wciąż bez terminu. Wirus na szczęście mniej zjadliwy, ale ludzie zmęczeni, fizycznie i psychicznie. Pieniędzy na plany ratunkowe zdecydowanie mniej, bo budżety już i tak zadłużone. To wszystko w sposób naturalny budzi napięcia, konflikty, powoduje, że pod pokrywą życia społecznego aż się gotuje. Łatwo o wybuch. Odpowiedzialna opozycja staje w tak trudnym czasie przy rządzie, nawet jeśli krytycznie recenzując, to z troską o dobro wspólne i stabilność państwa, gospodarki. Nasza totalna opozycja siadła natomiast do komputerów i z całych sił powiela w mediach społecznościowych wszelkie nieprawdziwe informacje, plotki, próbując jeszcze bardziej nastraszyć Polaków. Szczytem cynizmu jest domaganie się na przemian poluzowania restrykcji z żądaniami zamknięcia wszystkiego. Ale o czym mówimy, skoro wciąż próbują ścigać rządzących za wysiłek organizacji wyborów parlamentarnych wiosną, kiedy sami proponowali wybory na jesieni. Czyli dokładnie w tych dniach. To dopiero byłaby katastrofa. Także w obszarze ekonomii najbogatsze w Polsce samorządy wskazują opozycyjną wizję gospodarowania w czasie epidemii: krzyczą o braku pieniędzy, tną wydatki na inwestycje i obsługę mieszkańców, podnoszą na potęgę opłaty. Ale nigdzie, w żadnym miejscu nie usłyszeliśmy o jakimś projekcie obcięcia przywilejów lokalnej władzy, zmniejszenia administracji, poprawienia efektywności. Czyżby hasło taniego państwa przestało być atrakcyjne? Czeka nas wszystkich ciężka jesień i trudna zima. Rząd nie może ulec presji żadnej z grup skrajnych – ani tych wołających o zamknięcie wszystkiego, ani domagających się lekceważenia zagrożenia. Musi podejmować decyzje w precyzyjnych ramach: mają one chronić ludzkie życie, ale też bronić naszych miejsc pracy. Musi iść drogą środka, musi bronić zarówno zdrowia ludzi, jak i siły gospodarki, naszych miejsc pracy. A zatem ograniczenia masowych spotkań tam, gdzie nie są one konieczne dla zachowania sił społecznych i gospodarczych, i twarda obrona możliwości przebywania w grupie w miejscach, które są niezbędne. Huczne wesele można odłożyć, zastępując je obiadem w gronie najbliższych. Ale już szkoła musi funkcjonować, bo wyrośnie pokolenie niedouczone, a rodzice zwariują oraz stracą środki do życia. Itp. Potrzebne są jasne, znane z góry, ramy tych decyzji! Im więcej twardego lockdownu, tym może mniej zakażeń wirusem (nie mylić z chorymi i ofiarami śmiertelnymi), ale też tym większe napięcia społeczne, tym więcej ludzkich dramatów. Możliwe, że i wojen. Dwie kwestie zdecydują o tym, w jakiej kondycji rząd to przetrwa, czy skutecznie odrzuci atak ulicą, zagranicą i covidem. Po pierwsze, jasna komunikacja z Polakami – o co walczymy. A musimy walczyć o miejsca w szpitalu dla wszystkich potrzebujących, o izolację najbardziej narażonych, o przestrzeganie higieny i procedur. Po drugie, zdecydowane przywództwo. Polacy muszą wiedzieć, kto odpowiada za całość spraw związanych z epidemią, czyj głos jest rozstrzygający.

Michał Karnowski