Archiwum

„Demokratyczni samorządowcy” rączek węglem nie ubrudzą?

Przypomnijmy: wskutek unijnej presji na wygaszanie górnictwa Polska przez ostatnie lata nie inwestowała w moce wydobywcze. Ubytek uzupełniano importem – także z Rosji. Wojna wymusiła jego przerwanie. Zrobiła się dziura, zwłaszcza – jak przypomniał wicepremier Jacek Sasin – w obszarze ciepłowni nadzorowanych przez samorząd, bo to one importowały najwięcej.

W tej sytuacji rząd podjął wysiłek importu z innych kierunków. To gigantyczne wyzwanie logistyczne. Stąd prośba o pomoc do samorządów, by włączyły się w proces dystrybucji węgla. Niestety, w kilku przypadkach odpowiedź była czysto polityczna: nie, bo nie. To tylko problem rządu.

Czy rzeczywiście? W mojej opinii nie możemy przyjąć tezy, że cała odpowiedzialność za walkę z rozmaitymi kosztami wojny – od problemów z energią po rosnące ceny – to wyłączna odpowiedzialność polskiego rządu. Reszta zaś ma prawo stać sobie zboku i wesoło kibicować. Ten zrecenzuje, tamten doradzi, inny zaś pan prezydent wielkiego miasta sypnie piachem w oczy i kij włoży w szprychy, kolejny będzie się zajmował rozważaniem, jak urwać łeb ministrowi.

Tę tezę wszyscy musimy odrzucić. Mamy wojnę i sytuacja jest ekstremalnie trudna, wymaga społecznej solidarności. Kto się od niej uchyla, de facto staje po stronie Putina i jego żołdaków. Kto nie pomaga nieść wspólnie kosztów tej wojny, a to są koszty tej wojny, niszczy solidarność polską i jedność europejską, choćby owijał się błękitnymi flagami. Ten egoizm polityczny jest dziś dla państwa polskiego i każdego z nas dużym niebezpieczeństwem, jest też zdradą walczącego sąsiada, jest podmywaniem polskiego wysiłku, by zatrzymać tyranię.

Polacy zasługują na więcej. Polacy oczekują bardziej zdecydowanych działań, także w koordynowaniu aktywności wszystkich elementów państwa. Proponowany przez niektórych model – rząd w Warszawie pracuje, reszta recenzuje – jest obrazą dla nas wszystkich. Władza lokalna nie może być – a tak ją niektórzy widzą – wyłącznie przywilejem i przyjemnością, politykowaniem i łażeniem po studiach telewizyjnych, wiecowaniem, kampusowaniem.

Przed nami ciężkie wyzwania zimowe, obok wojna z niewiadomymi scenariuszami, na świecie majaczy potężny kryzys gospodarczy, a niektórzy nasi demokratyczni samorządowcy brzydzą się ubrudzić rączki węglem. Tak dalej być nie może.

Michał Karnowski

Urban uosabiał to, co najgorsze – zarówno w PRL, jak i w III RP

Jerzy Urban jest już po drugiej stronie i trudno sądzić, by było mu do śmiechu. Śmierć obnaża wszelkie błazeństwa, zdziera każdą maskę.

Ci, którzy żegnają go z sentymentem, piszą o inteligencji, ciętym piórze, skłonności do prowokacji i rozrywkowym charakterze. Z punktu widzenia spraw najważniejszych, w tym z punktu widzenia naszego narodowego i państwowego trwania, prezentował to, co najbardziej nikczemne i najbardziej szkodliwe. Był uosobieniem wszystkich plag, które spadły na nasze społeczeństwo, poczynając od 13 grudnia 1981 r.

Tak naprawdę uosabiał to, co najgorsze zarówno w PRL, jak i w III RP. Za komuny cynizm, pogardę i przemoc, po przełomie nihilizm i niszczenie najważniejszych podstaw naszego społecznego trwania.

W początkach lat 90. do swoich komunistycznych podłości dołożył kolejne, uderzając w podstawowy polski kod, głosząc panświnizm i nihilizm. W trudnych czasach bardzo brutalnych zmian ciężko pracował, byśmy wyszli z tego okresu z jak najmniejszym kapitałem społecznym. Pracował nad ostatecznym upodleniem Polaków, nad pozbawieniem ich spoiwa, tożsamości i wartości. Niestety, miał na tym polu sukcesy, z czego zresztą czerpał obfite profity.

Mijały lata, mijały dekady, ale jedno się nie zmieniało i już się nie zmieni: dobremu Polakowi nie było i nie będzie po drodze z Urbanem. Jego droga – gdyby nie napotkała oporu, gdyby została podjęta przez większość – prowadzi bowiem do śmierci Polski.

Jacek Karnowski