Archiwum

Prawdziwy przeciwnik silnej Polski

George Soros jest symbolem, i to podwójnym. Po pierwsze, nie wiemy, czy reprezentuje tylko siebie, czy też stoją za nim siły jeszcze potężniejsze, być może skrycie decydujące o biegu wielu kluczowych spraw naszej epoki. Po drugie, nie jest on jedynym graczem, który próbuje pchnąć świat na tory w istocie rewolucyjne, ku współczesnej wersji „zmutowanego bolszewizmu”, jak to doskonale określiła kiedyś na łamach „Sieci” nieodżałowana prof. Anna Pawełczyńska. Sorosa jednak widzimy, wiemy, co robi, obserwujemy i dlatego to on reprezentuje publicznie, niejako oficjalnie, zagrożenie, o którym mówimy. 

Jest to zagrożenie fundamentalne. Cele tej agresywnej i bardzo ofensywnej ideologii są jasne i widoczne gołym okiem: zniszczenie rodziny, pozbawienie człowieka jakichkolwiek wyraźnych tożsamości, likwidacja lub daleko idące osłabienie państwa narodowego, całkowite zniszczenie chrześcijaństwa. Dobrze znane są też metody, którymi sorosowcy się posługują: silna presja ideologiczna, kolonizacja kolejnych instytucji, przejmowanie kontroli nad wychowaniem, prowokacje, dezintegracja tradycyjnych wspólnot, wreszcie finansowanie ludzi, grup i całych środowisk, które ten szalony program realizują. W sumie można mówić o infiltracji i podminowywaniu społeczeństw całkowicie poza jakąkolwiek kontrolą demokratyczną. Wbrew tezom liberałów to właśnie aktywność Sorosa stanowi dziś największe zagrożenie dla demokracji. Soros nieokiełznany, Soros, który osiąga swoje cele, zamyka narodom możliwość jakiegokolwiek realnego wyboru. Oznacza monopol w każdym wymiarze: światopoglądowym, medialnym, politycznym. 

Nie można mieć wątpliwości, że Polska i Węgry znajdują się na celowniku sorosowców. Oba kraje nie tylko blokują marsz ku nowej wersji komunizmu, lecz także próbują zaproponować własny model polityczny, społeczny i cywilizacyjny. Zwłaszcza polski dorobek powoli zaczyna zyskiwać uznanie, o czym świadczy kilka artykułów w zachodniej prasie z ostatnich tygodni; jest on bowiem bardziej elastyczny, mniej radykalny i chyba lepiej przemyślany niż propozycja węgierska. Władzom w Warszawie udało się utrzymać rządy i bardzo wysokie poparcie bez wypowiedzenia otwartej wojny ideologicznym agresorom, bez sięgania po metody tak twarde, że nie do przyjęcia dla współczesnego Zachodu. Owszem, i u nas są potyczki, jest słowna konfrontacja, ale możliwości działania nikt sorosowcom nie blokuje. Owa celowa bierność w tej sferze nie była przypadkiem – wynikała ze świadomości, że Polacy źle odbierają jakiekolwiek działania, nawet słuszne i pilnie potrzebne, które można przedstawić jako próby ograniczenia wolności. To było ryzyko, ale na razie się opłaciło. Polski obóz patriotyczny okazał się inteligentniejszy, sprawniejszy, cierpliwszy.

Czy jednak ten przepis – polegający na ignorowaniu, omijaniu, unikaniu działań agresorów – ma charakter uniwersalny? Czy można w długiej perspektywie zachować podmiotowość i państwową, i społeczną, bez rzucenia konkretnego wyzwania siłom, które mają ogromne możliwości i wielkie doświadczenie? Które także, nawet jeśli nie odnoszą spektakularnych, przełomowych sukcesów, to jednak krok po kroku zmieniają społeczeństwo, inicjując lub przyspieszając procesy społeczne, które prawicę wcześniej czy później albo skażą na ideową kapitulację, albo po prostu wysadzą z siodła? 

Oczywiście najważniejsze pytanie brzmi, czy można podjąć walkę w taki sposób, by ostatecznie okazała się ona – po pierwsze – skuteczna, a po drugie – możliwie mało kosztowna? Politycy ponoszą odpowiedzialność za efekty swoich działań i zwłaszcza wojny muszą planować bardzo roztropnie. Z drugiej strony pokusa bierności też nie jest żadnym rozwiązaniem, ona – powtarzam – wcześniej czy później zakończy się klęską. Trzeba więc myśleć, trzeba szukać sposobów i skutecznych, i relatywnie bezpiecznych. Warto zacząć od spraw najprostszych: od mocnego, symetrycznego wobec Sorosa wsparcia tych ludzi, organizacji i środowisk, które
próbują bronić naszych wartości i naszej cywilizacji. Dziś są one bowiem często w gorszej sytuacji niż przed 2015 r. Po zmianie władzy spadła ofiarność darczyńców uważających, że teraz już nie muszą łożyć, skoro państwo jest w dobrych rękach. A państwo, owszem, czasem pomaga, ale dość chaotycznie, niekonsekwentnie i na zbyt małą skalę. Zacznijmy więc od wsparcia materialnego. To inwestycja, która naprawdę się opłaci.

Jacek Karnowski