Archiwum

Cenna karta

Dziennikarskie śledztwo „wSieci” przynosi informację dosłownie bezcenną: Polska nigdy skutecznie nie zrzekła się prawa do odszkodowania za straty poniesione z rąk niemieckiego okupanta. A chodzi o straty liczone w bilionach złotych, z oczywistym zastrzeżeniem, że żadne pieniądze nie przywrócą życia pomordowanym.

Mamy więc w ręku solidny argument. Najpierw, jak proponuje dr Kostrzewa-Zorbas, do negocjacji. Później, w razie niepowodzenia, sprawa mogłaby trafić przed oblicze międzynarodowych trybunałów.

Polski rząd powinien sprawę podjąć. Spokojnie, elegancko, ale stanowczo. Nie tylko w nadziei na pieniądze, które przeoranej wojną Polsce należą się jak mało komu. Także dlatego, że 75 lat po wybuchu wojny państwo niemieckie czuje się coraz mniej ograniczone zbrodniczą przeszłością. W miejsce poczucia winy pojawia się dobrze znane z historii poczucie wyż-szości wobec wschodnich sąsiadów. Niemiecka soft power konsekwentnie też wspiera fałszowanie historii, czego przykładem był serial „Nasze matki, nasi ojcowie”. W tym kontekście wysunięcie przez Polskę poważnych roszczeń może przynieść otrzeźwiające skutki.

JACEK KARNOWSKI,

Ucieczka od kuchni

Sławetna „kobieca” wypowiedź premier Kopacz o Ukrainie (trzeba się zamknąć w kuchni i nie można się wdawać w awanturę z napastnikiem) jest kolejnym sygnałem świadczącym o tym, że nadciąga zmiana w polskiej polityce wschodniej. Rządzący wyraźnie zamierzają zakończyć okres, w którym Polska liderowała w antyrosyjskim sprzeciwie. Ostatni rok, w którego czasie Tusk był zmuszony do widowiskowej zmiany swego dotychczasowego kursu, okazał się tak spektakularny, że przyćmił okres flirtu Warszawy z Kremlem. A przecież był tylko epizodem, bo od momentu objęcia władzy PO dawała się poznać raczej jako partia zwolenników „resetu” z Moskwą kosztem redukcji wsparcia dla Kijowa. Teraz platformersi wydają się skłonni do powrotu do linii może nie prorosyjskiej, ale mainstreamowej. Do linii niewychylania się poza główny nurt ustalany przez Berlin. Dlaczego? Zapewne dlatego że antymoskiewska linia Polski powodowała ostatnio wzrastającą niechęć stolic Zachodu. A PO nie jest partią, w której genach byłaby zapisana niepokorność wobec możnych tego świata. Stąd chęć jak najszybszej zmiany tej sytuacji, powrotu do roli wzorowego ucznia Angeli Merkel. Chęć tak wielka, że owocująca czymś na granicy żenady.

PIOTR SKWIECIŃSKI