Archiwum

Kontrrewolucjonista wytrwał

To więcej niż tylko gest czy procedura. Odwieszenie prof.  Aleksandra Nalaskowskiego na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu i przywrócenie go wspólnocie uniwersyteckiej to przełom.

Dotąd fala „utęczowienia” społeczeństwa szła nieubłaganie – wkraczała butnie do kultury, mediów, wychodziła na ulice, przejmowała szkoły i podwórkowe zabawy. Dla lewicowo-liberalnych elit akceptacja LGBT była tak oczywista, jak elektryfikacja w połowie XX w. – po prostu miała nadejść. Homoaktywiści mieli powody do zadowolenia – żaden kraj, żaden naród ich nie zatrzymał – aż do teraz. Odparcie manipulacji braci Sekielskich w ich filmie „Tylko nie mów nikomu”, potem klęska postępowców w eurowyborach, a teraz przełamanie politycznej poprawności rektora UMK prof. Tretyna. 

Przy okazji sprawdził się schemat obrony wartości opisany w książce podręczniku konserwatysty Plinia Corrêi de Oliveiry „Rewolucja i kontrrewolucja”, w którym stwierdzał on, że jest tylko jeden schemat powstrzymywania lewactwa. „Nie ma nic bardziej skutecznego niż szczera i dumna postawa kontrrewolucyjna młodego studenta, oficera, nauczyciela (…) Pierwszą reakcją na taką postawę będzie czasami oburzenie; lecz jeżeli kontrrewolucjonista wytrwa, to po pewnym czasie (…) inni stopniowo dołączą do niego”. I to się właśnie stało – „szczera i dumna postawa kontrrewolucyjna” prof.  Nalaskowskiego dała nam czas i motywację, by zmobilizować swoje poparcie dla naukowca i wychowawcy. Trzeba do tego pamiętać, że w żadnym kraju się to nie udało – ostrzec społeczeństwo, że LGBT to ideologia, a osoby homoseksualne są jedynie narzędziami w rękach bogatych aktywistów. Mamy wreszcie w Polsce elity, które się ideologów nie boją.

Cieszmy się z sukcesu, ale nie za długo. Na pewno tęczowa międzynarodówka Polsce nie odpuści.

Jakub Maciejewski

Warto iść na wybory

"Nie świruj, idź na wybory!” – zachęcają w internecie znane osoby (kojarzone z niechęci do rządu) oraz zwykli Polacy. Pomysłodawcą akcji jest fotograf Tomasz Sikora. Właściwie profrekwencyjną akcję należałoby pochwalić, gdyby nie to, że nie da się tego zrobić.

Wszystko dlatego, że w celu zmobilizowania elektoratu opozycji (tak przynajmniej kojarzą się występujące w spotach postaci) celebryci parodiują ludzi niepełnosprawnych: na ciele i umyśle. Chciał, nie chciał nasuwa się interpretacja: jak nie pójdziesz ty, normalny, to pójdą te świry, wyborcy Prawa i Sprawiedliwości. Niestety troska i wrażliwość, jaką środowisko artystyczne okazywało niepełnosprawnym i ich opiekunom protestującym w Sejmie, całkiem gdzieś prysła.

Zadziwiające, że opozycja i jej akolici na finiszu kampanii, by zmobilizować własny elektorat, posuwają się do tak prostackich i zwyczajnie obrzydliwych chwytów. To tak się walczy o wyborców?

Trzeba też przyznać, że momentami PiS ma sporo szczęścia, jeśli chodzi o nietrafione akcje przeciwników rządu. Np.  gdy okupacja Sejmu zamieniła się, m.in. dzięki śpiewom opozycji, w czystą farsę. Tak też było, gdy się okazało, że o praworządność walczy alimenciarz i oszust (lewe faktury), tak również było, gdy ujawniono, że za licznymi teoretycznie społecznymi protestami często stoi ta sama grupa bojówkarzy. Tak jest i teraz, gdy próba mobilizacji elektoratu może ten elektorat zniechęcić do głosowania.

Organizatorzy akcji nie zauważyli jednego: elektorat PiS bardzo nie lubi być obrażany i mobilizuje się, gdy czuje, że bliskie mu wartości mogą być zagrożone. Tak było przy okazji wyborów europejskich. Tak może być teraz. Po prostu, idźcie państwo na wybory! Warto.

Dorota Łosiewicz