Archiwum

Na jałowym biegu

Konsekwentnie forsowana teza opozycji brzmi: Polska i Polacy są podzieleni jak nigdy przedtem. I to narasta. Czy rzeczywiście narasta? Na pewno przybiera na sile rozgoryczenie tych środowisk, które przegrały w zeszłym roku. Właśnie teraz dociera do nich, że to wszystko potrwa, że długo jeszcze „nie będzie, jak było”. Może już nigdy? Dlatego eskalują słowa, dlatego przywołują „wojnę domową”, „państwo podziemne”, dlatego prowokują coraz ostrzej, szukając przemocy, a może i czegoś więcej. To jednak dość wąskie, choć wpływowe, środowiska. Poza nimi sytuacja w Polsce raczej się uspokaja. Gasną emocje, wcześniej celowo nakręcane, wielu Polaków zaczyna rozumieć, że nimi manipulowano. Kluczowe znaczenie ma tu złamanie medialnej agresji, która mogła być w pełni skuteczna jedynie w warunkach faktycznego monopolu. Paradoksalnie to właśnie świadomość, że Polacy ignorują wezwania do rewolty, nakręca ludzi, którzy uwierzyli, iż urodzili się, by rządzić. Podobnie przeraża rodząca się wspólnota dobrych wartości, co widzieliśmy w Gdańsku podczas pogrzebu „Inki” i „Zagończyka”. Widoczna za rogiem agresja wyrasta z frustracji. Historia konfliktu, który wybuchł już ponad 10 lat temu, jest jednoznaczna: to obecna opozycja szukała recepty na wszystkie problemy w dzieleniu Polaków. I dziś także, niestety, nie umie inaczej.

Jacek Karnowski.

Mają rok

FBI alarmuje — rosyjscy hakerzy wdarli się do baz lokalnych systemów wyborczych i możliwe, że podejmą próbę zakłócenia amerykańskich wyborów prezydenckich, być może nawet sfałszowania ich w tych stanach, w których głosuje się elektronicznie. Kontrwywiad czeski raportuje: rosyjskie służby tworzą nad Wełtawą sieć finansowanych przez siebie ośrodków politycznych i medialnych. Wspomaganie francuskiego Frontu Narodowego przez Kreml jest sprawą znaną. Podobne informacje nadchodzą z wielu krajów. Ta ofensywa jest przejawem siły, ale i efektem czegoś, co można by określić jako syndrom noża na gardle. Ceny surowców energetycznych są od kilku lat niskie, zachodnie sankcje zaś, choć nieimponujące — dotkliwe w jednej dziedzinie: utrudniają Moskwie pożyczanie pieniędzy w międzynarodowych bankach. Jeśli nic się nie zmieni, rezerw starczy Rosji jeszcze mniej więcej na rok. Co potem? Kreml wie, że ma rok na doprowadzenie do jakiejś korzystnej dla siebie zmiany. Albo gaz i ropa muszą zdrożeć, albo musi nastąpić odprężenie z Zachodem. Oczywiście nie poprzez wycofanie się z Ukrainy — to byłoby zabójczą prestiżową porażką. A więc poprzez stymulowanie tych sił na Zachodzie, które mogłyby zaakceptować nieformalne oddanie krajów na wschód od Bugu pod rosyjską kuratelę. Warto, sądzę, obserwować pod tym kątem również polskie życie polityczno-intelektualne.

Piotr Skwieciński.