Archiwum

Niech pan już odejdzie

Gdy po kilkunastodniowej urlopowej przerwie włączyłem telewizor, przywitała mnie relacja z konferencji prasowej ministra spraw wewnętrznych Bartłomieja Sienkiewicza. Na schodach prokuratury, z której pan minister właśnie wyszedł, dzielił się z reporterami wrażeniami z przesłuchania w roli świadka w tzw. aferze taśmowej. Podtrzymał opinię, że nie ma sobie nic do zarzucenia. Potem wziął oddech i na tych samych schodach, przed tymi samymi reporterami, ten sam minister zaczął odpowiadać na pytania o postępy w dochodzeniu mającym ustalić sprawców nielegalnych nagrań. Czułem się dziwnie. Czy tylko mnie to pomieszanie ról, tak jaskrawe złamanie wszelkich zasad etycznych, razi? Czy tylko ja czuję, że z każdym dniem trwania tej sytuacji niszczymy zaufanie do państwa polskiego?

Sprawdziłem szybko na wPolityce.pl, co pan minister Sienkiewicz jeszcze ostatnio mówił. Robiło się coraz ciekawiej. Oto dziennikarze portalu wyłapali delikatną zmianę jego poglądu na samą aferę taśmową. Tuż po ujawnieniu nagrań zarzekał się, że złapanie sprawców to teraz jego główne, najpewniej ostatnie zadanie. Ale kilka dni temu uznał, że tak naprawdę najistotniejsze jest to, iż procedury zabezpieczające zawiodły i „to jest w sumie najważniejsze”. I znowu: czy w zdrowej demokracji można sobie tak jawnie przeczyć? Iść w zaparte? Uciekać od odpowiedzialności politycznej? Mieszać role?

Po ludzku mogę zrozumieć gorycz Sienkiewicza. Błyskotliwa kariera załamała się wskutek jakiejś brudnej operacji lobbystycznej, jakiejś gry biznesowej na zapleczu kradnącej na całego ekipy władzy. Jej możliwe tła opisaliśmy niedawno we „wSieci”. Co więcej, jak wszystko na to wskazuje, gdzieś na szczytach układu doszło do jakiejś formy ugody i próby zamiecenia sprawy pod dywan. Świadczy o tym w mojej opinii zarówno zachowanie redakcji, która posłużyła jako detonator afery, jak i służb państwowych. Komunikat obozu władzy jest jasny: niczego wyjaśniać nie będziemy, kryzys zażegnaliśmy. Szantażyści nadal trzymają rząd w garści, a Sienkiewicz niczego wyjaśnić nie jest w stanie – nie może, choćby umiał.

Po ludzku to wszystko mogeę zrozumieć. Ale naprawdę, panie ministrze, są jakieś granice hucpy. Dla dobra państwa polskiego niech pan odejdzie jak najszybciej. Lepsza bolesna dymisja niż przejście do historii jako symbol degrengolady państwa.

MICHAŁ KARNOWSKI, publicysta