Archiwum

Sumienie kontra sumienie

W czasie zbiegły się dwa niezwykle smutne wydarzenia. Zmarło dziecko, któremu krótki żywot podarował prof. Bogdan Chazan. Chwilę wcześniej prezydent Warszawy Hanna Gronkiewicz-Waltz odwołała profesora z funkcji dyrektora Szpitala św. Rodziny. W dniu, w którym piszę te słowa, usłyszałam w mediach zarzut, że nikt nie myśli o kobiecie, która urodziła chore dziecko, a tym bardziej nie myśli o cierpieniu tego dziecka. Ja myślę i o matce, i o jej dziecku. Choć wstrząsnął mną opis schorowanego niemowlęcia, to jednak jako matka wolałabym to chore maleństwo przez dziewięć dni trzymać za rękę i przekazać mu całą swoją miłość, niż pozwolić na to, żeby mu tę rękę bezdusznie wyrwano. Bo tak w istocie wygląda aborcja. Wolałabym je godnie pochować, niż pozwolić, aby je wyrzucono z odpadami medycznymi. Usłyszałam też, że matka cierpi, patrząc na chore dziecko. Nie mam co do tego wątpliwości. Ale matki nie zabijają chorych dzieci, tylko są przy nich w chorobie. Poza tym skąd wiadomo, że nie cierpiałaby, gdyby pozwoliła na jego zabicie? W ostatnim czasie słyszałam też wielu przeciwników prof. Chazana, którzy walczyli o godność matki, jednocześnie odzierając z godności życie, które przyszło na świat. Nad jego łóżeczkiem prowadzono dyskusję, sprowadzając je m.in. ustami ordynatora Romualda Dębskiego do roli małego potworka, wytwarzając przekonanie, że przecież z potworkiem można wszystko. Gdy już zmarło, mówiono natomiast, że szkoda, iż tak się stało, ale przecież mogło odejść godniej, gdyby je abortowano. To jakaś zbiorowa schizofrenia! Zwalniając prof. Chazana, Hanna Gronkiewicz-Waltz opowiedziała się za cywilizacją śmierci. Przewaga profesora nad prezydent stolicy jest taka, że on pozostał z czystym sumieniem, a ona postąpiła wbrew swojemu (i wcześniejszym deklaracjom wiary). Komu będzie łatwiej z tym żyć?

Dorota łosiewicz,  redaktor naczelna wSumie.pl