Archiwum

Kłamliwe zarzuty

Wraz z przegraną Koalicji Europejskiej wyciszył się temat pedofilii w Kościele. Nieprzypadkowo został wprowadzony tuż przed wyborami i z impetem podbity filmem braci Sekielskich. Nie bez przyczyny też Tomasz Sekielski zdecydował się na pokazanie tylko fragmentu mrocznej rzeczywistości. Ukrył przed widzami, że pedofile ukazani w jego filmie to agenci SB. Przemilczał również to, że Marek Lisiński, szef Fundacji „Nie lękajcie się”, wyłudzał i oszukiwał.

Film „Tylko nie mów nikomu”, oprócz swojej oczywistej funkcji: ukazania zbrodni pedofilii, która zaistniała w Kościele, miał jeszcze inną: wywołanie trzęsienia ziemi w prawicowym elektoracie. Termin jego emisji wyznaczono dwa tygodnie przed wyborami do europarlamentu. Premierę poprzedziły liczne ataki na Kościół i bluźniercze profanacje. Wszystko to skorelowane zostało z faktem politycznym: skrajnie antyklerykalnym wystąpieniem Leszka Jażdżewskiego przed wykładem Donalda Tuska. Najwyraźniej mistrzowie opozycyjnej socjotechniki uznali, że tylko mocne antykościelne tąpnięcie może osłabić PiS. Założenia okazały się błędne, a Koalicja Europejska na brutalnej walce z Kościołem mocno straciła. Może właśnie dlatego temat pedofilii w Kościele zniknął wraz z pojawieniem się wyników wyborów. I może dlatego dopiero po wyborach wyszła na jaw prawda o Marku Lisińskim.

Najpierw gruchnęła wieść o tym, że prezes „Nie lękajcie się” traci swoją funkcję. Okazało się, że próbował wyłudzić pieniądze od jednej z ofiar, potem żądał 50 tys. zł od braci Sekielskich za udział w filmie. Główny zarzut pojawił się kilka dni później. „Lisiński pożyczył pieniądze od księdza, nie oddał ich, a później oskarżył duchownego o molestowanie” – napisała Wirtualna Polska. Historię opisała też „Gazeta Wyborcza”. Choć sąd powszechny sprawę umorzył, a sąd biskupi nie dopatrzył się winy księdza, został on jednak ukarany przez bp. Liberę trzyletnim zakazem sprawowania posługi kapłańskiej, co przypieczętował Watykan. Lisiński szedł bowiem w zaparte. Pojechał też do Rzymu z Joanną Scheuring-Wielgus, by spotkać się z papieżem jako ofiara księdza pedofila. Gdy jego kłamstwo opisały lewicowe media, kuria płocka wydała lakoniczne oświadczenie, stwierdzające, że „wina księdza została potwierdzona i zatwierdzona przez Kongregację Nauki Wiary”. Jednak proces ten szczegółowo prześwietlił także dziennikarz Sebastian Karczewski, a wyniki śledztwa opisał w książce „Pedofilią w Kościół”. „Zabrałem wszystkie akta i pojechałem do Rzymu, by wyjaśnić sprawę u źródła, a więc w Kongregacji Nauki Wiary. Okazało się, że dekret powstał na postawie fałszywych informacji, przekazanych tej ostatniej przez biskupa płockiego. Inaczej mówiąc: bp Libera oszukał kongregację” – pisze. Wygląda to tak, jakby biskup płocki chciał się wykazać skutecznością w zwalczaniu wszelkich nadużyć.

Z całej sprawy płyną dwa wnioski. Pierwszy: jeśli szef „Nie lękajcie się” szantażował Kościół i zawładnął przestrzenią medialną, posługując się kłamliwym zarzutem, zasadne jest pytanie, ile bezpodstawnych oskarżeń rzucono wobec księży, by wyciągnąć odszkodowanie? Drugi: ilu biskupów, ulegając presji mediów, zadziałało pochopnie i obarczyło winą niesłusznie oskarżonych księży? Chęć ulegania politycznej poprawności, pochopne orzekanie o winie lub jej braku rozkręcają spiralę kłamstwa. Ato prawda jest w tym wszystkim najważniejsza.

Marzena Nykiel