Archiwum

Jeszcze Kościół nie zginął

„Nie ma słów, aby wyrazić nasz wstyd z powodu skandali seksualnych z udziałem duchownych. Są one powodem zgorszenia i domagają się potępienia, a także wyciągnięcia surowych konsekwencji wobec przestępców i osób skrywających takie czyny” – napisali biskupi po posiedzeniu Rady Stałej Konferencji Episkopatu Polski.

To ważny komunikat, zwłaszcza część zapowiadająca konkretne działania. Bo choć kontekst całej sprawy wywołanej głośnym filmem jest wyraźnie polityczny, choć towarzyszy mu często nieuczciwa, a bywa że wulgarna nagonka na Kościół, to dziś pasterze nie mogą się już cofnąć. Muszą przejść tę drogę do końca i im szybciej to zrobią, im mocniej będą cięli chorą tkankę, tym lepiej. Na całą sytuację można spojrzeć także jako na szansę na jednoznaczne uporanie się z problemem, który poprzez swoje konsekwencje zagraża samym podstawom Kościoła. Z problemem, który przez wrogów Kościoła został rozdęty ponad wszelkie proporcje, ale
który także realnie istnieje i który łączy się również z innymi, bardzo trudnymi kwestiami (np. infiltracją Kościoła przez różnego rodzaju lobby).

Pełny krajobraz po tym potężnym wstrząsie zobaczymy za kilka miesięcy. Dziś jednak można już zaryzykować tezę, że choć Kościół wychodzi z kryzysu osłabiony i obolały, to jednak wciąż żyje. Nie został złamany, a więź dużej części Polaków z wiarą nie została zerwana; świątynie jeszcze nie świecą pustkami. Nie wszystko się udało reżyserom całej operacji, bo przecież było to precyzyjnie zaplanowane działanie. Polacy, wiemy to nie od dziś, czasem potrafią się oprzeć także takim manipulacjom, które teoretycznie są perfekcyjne. To taka nasza polska specyfika, która już niejednego zaskoczyła.

O jednym warto także pamiętać: w Polsce żyje bardzo liczna grupa ludzi, która Kościół już dawno porzuciła. Wielu naszych rodaków ulega również presji cywilizacyjnej i kulturowej, która popycha ich w tym kierunku. To te dwie grupy reagują najmocniej na oskarżenia pod adresem i całego Kościoła, i poszczególnych księży. Ta reakcja jest jednak przede wszystkim potwierdzeniem wcześniejszego wyboru, jest jego uzasadnieniem post factum. Bez uwzględnienia tego faktu przecenimy skalę tego, co się zdarzyło.

Jest w Kościele wielu wspaniałych, (nie)zwykłych kapłanów, którzy swoim życiem dają świadectwo nie tylko wiary, ale także osobistej skromności, uczciwości, poświęcenia dla innych. Kapłanów, którzy także dowiedli dużych zdolności organizacyjnych i którzy mogą się pochwalić poważnym doświadczeniem życiowym i duszpasterskim. Obecny zakręt Kościoła to dobry moment, by takich właśnie ludzi śmielej wynosić do godności biskupiej. Dadzą oni Kościołowi tak pilnie dziś potrzebne wiarygodność, świeżość i energię. Być może zmienią też mocno zakorzeniony w świadomości społecznej, zazwyczaj niesprawiedliwy, obraz wysokich urzędów kościelnych. Nie ma co się wahać, bo czasy idą trudne i trzeba umieć na nie odpowiedzieć. A na atak najlepiej odpowiada się własną ofensywą.

Jacek Karnowski