Archiwum

Lech Kaczyński mógł wygrać

Andrzej Duda, co w trakcie kampanii zobaczyli także jego przeciwnicy, ma prawdziwy talent. Umie rozmawiać z ludźmi, mówi jasno, dobrze wyczuwa nastroje, nie brakuje mu refleksu. I dalej rozwija te cenne umiejętności, nabierając pewności siebie. Okazji mu nie brakowało, bo w krótkim czasie odwiedził ponad 200 powiatów. Tym samym dowiódł, że umie wytrzymać tempo naprawdę szalone. Może nawet zbyt szalone. W chwili, gdy piszę te słowa, nie sposób rozstrzygnąć, czy Duda wygra prezydenturę. Na pewno ma dużą szansę. Co zawdzięcza sobie, ale i… przeciwnikowi Bronisławowi Komorowskiemu. Wiedzieliśmy, że „pokojowe” notowania prezydenta są fikcją, że w zderzeniu z konkurencją zacznie tracić. Mało kto podejrzewał jednak, że Komorowski to aż tak słaby kandydat. I to pomimo histerycznego poparcia ze strony mediów (np. TVP obecnego pierwszego obywatela pokazywała w marcu 3 godz. 15 min, Dudę przez… 22 min). I pomimo stronniczości dziennikarzy, którzy Komorowskiego głaszczą, na Dudę zaś naskakują. To wszystko nie pomogło. Komorowski, nawet jeśli ostatecznie wygra, to wyłącznie masą systemowego poparcia, a nie jakąkolwiek charyzmą. Z powyższego płynie ważny wniosek: Lech Kaczyński mógł wygrać wybory w 2010 r. To istotna kwestia; rzekomo przesądzona zawczasu porażka ówczesnej głowy państwa w starciu z Bronisławem Komorowskim ma dowodzić, że sprawcy ewentualnego zamachu nie mieli najbardziej oczywistego motywu. Po cóż mieliby uderzać w kwietniu, skoro w grudniu przysięgę i tak składałby ktoś inny? Dziś widzimy, że sprawa nie była rozstrzygnięta. Owszem, nastroje społeczne były inne, ogólnie lepsze dla niezużytej jeszcze rządzeniem PO, ale jednocześnie Lech Kaczyński był urzędującym prezydentem (co daje naturalny autorytet), dysponującym silnym zapleczem (jeszcze bez bolesnych smoleńskich strat…), z solidną — już na starcie — bazą społeczną. Nie było też pęknięcia, które przyniósł Polakom właśnie Smoleńsk, do obecnej chwili cynicznie wykorzystywany przez władze do podtrzymania poparcia. I jeszcze jeden ważny argument: tragedia 10 kwietnia 2010 r. znacznie skróciła i zniekształciła kampanię wyborczą. Bronisław Komorowski nie zdążył więc wówczas w pełni wybrzmieć. Polacy nie zobaczyli, jakim politykiem jest naprawdę. Gdyby zobaczyli, gdyby wówczas posłuchali tych pokrzykiwań i niezborności, wybraliby prof. Kaczyńskiego.