Archiwum

Pośpiech strachem podszyty

Bronisław Komorowski dał wszystkim lekcje, jak wyobraża sobie niezależność poszczególnych instytucji państwa. Oto wezwał na dywanik prokuratora generalnego Andrzeja Seremeta, by udzielić mu reprymendy dotyczącej śledztwa smoleńskiego. Zdaniem prezydenta szczególnie fatalnie  prezentuje się polityka informacyjna prokuratury wojskowej. Miała ona rzekomo popełnić „kardynalne błędy”, wysyłając „sprzeczne” i „niekonsekwentne” sygnały, które to działania, przekonuje Komorowski, miały „ogromne znaczenie w budowaniu braku pewności Polaków, że sprawy są ostatecznie wyjaśnione, nazwane, zdefiniowane”. Innymi słowy — prezydent zażądał od prokuratury, by badając tragedię, już od pierwszych godzin, od chwili, gdy politycy PO rozsyłali SMS-y promujące tezę o winie pilotów i pancernej brzozie, wiedziała, co się stało. Prezydent nie chce, by badano różne wersje, możliwe scenariusze zdarzeń, poszlaki, wreszcie materialne dowody. On chce, by prokuratorzy zajmowali się wyłącznie podtrzymywaniem wersji wczesnej Anodiny i dojrzałego Millera. By budowali „pewność Polaków, że sprawy są wyjaśnione”. By zatykali uszy, gdy tylko usłyszą jakiekolwiek słowo na „z”. Prokuratorzy mają być, według prezydenta, propagandystami władzy, a nie śledczymi w rozumieniu zachodniej cywilizacji. Nie uważam, że prokuratura wypełniła swoje obowiązki choćby w stopniu minimalnym. Zwłaszcza jej ostatni ruch, czyli publikacja pseudostenogramów obciążających pilotów, przy pełnej świadomości, że to niepoważny materiał, musi oburzać. Prezydent domaga się jednak od wojskowych, by porzucili nawet pozory. Chce, by zadowolili się obelgami, by tak jak on miotali te mało zgrabne zdania o „politycznych upiorach” i „sprawach arcyboleśnie prostych”. Łajanie prokuratury przez prezydenta jest jednocześnie ważnym sygnałem. Potwierdza, że obóz władzy coraz bardziej boi się umiędzynarodowienia sprawy smoleńskiej, czemu sprzyja sytuacja międzynarodowa. Odpowiedzią na to zagrożenie jest próba pospiesznego zamknięcia sprawy, przekonania i Polaków, i świata, że sprawę tę jednoznacznie rozstrzygnięto, a wątpliwości oddalono. Oczywiście prezydent sięga przy tym po jedyne narzędzia, które zna, a więc przede wszystkim po polityczny i medialny nacisk. O spokojnym przekonywaniu, o prawdziwym dialogu, o wsłuchaniu się w argumenty drugiej strony zapewne nawet nie pomyślał.