Archiwum

Kto ma tę krew na rękach

Teoretycznie wszystko jest jak zwykle. Ludzie odpowiedzialni za wytworzenie w Europie islamskich gett i wychodzącego z nich terroryzmu fundują społeczeństwom zwyczajową psychoterapię. Głoszą, że „wszyscy jesteśmy Belgami”. Następnie zapraszają na wspólny marsz przeciw terroryzmowi i oczywiście przeciw tym, którzy chcieliby głośno powiedzieć, że coś w tej naszej Europie nie gra. Ostatnim etapem jest makabryczne wyświetlanie na budynkach publicznych symboli ofiar. Zawsze gdy to widzę, mam wrażenie, że ktoś myli cmentarz z dyskoteką. Nie twierdzę, że wspólne przeżywanie żałoby nie jest potrzebne. Rozumiem także, że ludzie wyzbyci wiary chrześcijańskiej nie umieją sięgnąć po właściwe temu formy. Ale uważam, że nie jest zadaniem liderów politycznych odpowiedzialnych za bezpieczeństwo narodowe podejmowanie się ról pogrzebowych wodzirejów. A to właśnie czynią. Łzy

szefowej unijnej dyplomacji Federiki Mogherini po wieściach o kolejnym zamachu są tu najlepszym dowodem. Skoro nie ma odwagi wyciągnąć wniosków, nie rozumie, co się dzieje i co trzeba zrobić, powinna odejść. A z nią winni to zrobić cały lewicowy establishment Unii Europejskiej oraz kanclerz Angela Merkel, którzy ściągnęli na Europę to nieszczęście. Najpierw zaniechaniem, tolerowaniem i ukrywaniem islamskich gett, następnie zaproszeniem z pogwałceniem unijnego prawa milionów przybyszów. Tak naprawdę w całym tym procesie rozmontowywania narodów nawet nie udawali, że przyświeca im cel ideologiczny. Wplecenie w dość jednolite narody zwartych mniejszości islamskich miało te narody rozmontować. Wymusić język poprawności politycznej i przyjęcie całego zestawu nowej lewicowej religii, a w ślad za tym wyeliminować nawet resztki chrześcijaństwa. Jeśli spojrzymy na to z tej strony, dostrzeżemy, że krew ofiar nie jest żadnym przypadkiem. Jest oczywistym od dawna skutkiem świadomie prowadzonej polityki. I jest ceną niestety akceptowaną przez unijny establishment. Jest także jego, a nie tylko sprawców, winą i obciążeniem. Tak to działało do tej pory. Ale coś się najwyraźniej załamuje. Ataków jest za dużo, powiązania imigracji z terrorem są zbyt oczywiste, propaganda islamistów za bardzo brutalna. Nawet w sercu Europy, tuż obok swoich siedzib, władcy UE nie są w stanie zapewnić bezpieczeństwa. Nikt już im nie wierzy, że umieją coś zrobić, a co gorsza, że naprawdę chcą. To daje nadzieję na przebudzenie Europejczyków.

Michał Karnowski