Archiwum

Powstrzymać marsz ku fizycznej konfrontacji

Po nieuznawanym przez rząd werdykcie Trybunału Konstytucyjnego Polska znalazła się na niezwykle niebezpiecznej ścieżce. „Dwie rzeczywistości prawne to dramat. I początek anarchii” — powiedział były prezes TK prof. Marek Safjan. I trudno się z nim nie zgodzić, choć jako

remedium na tę sytuację widzi on jedynie jednostronną kapitulację rządu. Opozycja znalazła się w bardzo korzystnej sytuacji. Bo bardzo dobra dla niej byłaby zarówno owa kapitulacja rządu, jak

i jego dalsze brnięcie w narastającą konfrontację. W konfrontację z Zachodem, która sama przez się będzie wzmacniać polską opozycję. A która jeśli nawet nie skończy się żadnymi formalnymi krokami przeciw Polsce, to może zaowocować — teoretycznie ze sprawą z TK niezwiązanym —

pogorszeniem polskiej pozycji negocjacyjnej w wielu obszarach, co w konsekwencji doprowadzi do odczuwalnego dla ludzi pogorszenia sytuacji gospodarczej i międzynarodowej kraju. Przywódcy opozycji, odrzucając myśl o jakimkolwiek kompromisie, wzięli na siebie — świadomie — ciężką

winę wobec Polski. I idą dalej. „Czy rząd, który nie akceptuje wyroków sądu konstytucyjnego oraz konstytucji, ma prawo legalnie sprawować władzę?” — te słowa posła PO Pawła Olszewskiego wyznaczają obrany przez opozycję kierunek marszu. U jego mety majaczy perspektywa fizycznej

konfrontacji. Do tej sytuacji przyczyniły się, niestety, także błędy obozu rządzącego. Obozu,

który postawę Zachodu i perspektywy jej zaostrzenia ewidentnie postrzegał całkowicie błędnie i życzeniowo, potencjał mobilizacyjny wewnątrzkrajowych przeciwników PiS zaś co najmniej częściowo błędnie i życzeniowo. Jak dotąd wojna z Trybunałem nie spowodowała spadku

notowań Prawa i Sprawiedliwości, elektorat tej partii wydaje się wręcz utwardzony atmosferą konfrontacji z elitami. Ale co będzie, jeśli konflikt z Europą zacznie się przekładać na poziom życia ludzi? Przed najgorszym scenariuszem może uchronić Polskę odrzucany obecnie przez opozycję i niechętnie widziany przez władze kompromis. Przypomnijmy: prawdziwy kompromis zawsze jest przykry dla obu stron. Jednak obie dzięki niemu się cofają i obie wychodzą z niego z twarzą. Myślę, że — aby obie strony skłonić do tego, by przynajmniej wstępnie nie odrzuciły idei kompromisu —

z inicjatywą jego zawarcia i ofertą usług mediacyjnych mógłby wystąpić polski Kościół. Ma on sprzyjające temu doświadczenie. Zyskał je wprawdzie w innej epoce i dziś odegranie przez niego takiej roli może być przez niektórych uznane za kontrowersyjne, ale stanęliśmy wobec takich zagrożeń, które każą przejść nad tym do porządku dziennego.

Piotr Skwieciński