Archiwum

Szybko poszło. Władza już pałuje

Już w nocy przed demonstracją rolników, a akurat wracałem wtedy późno do Warszawy, wszystkie potencjalne ulice wjazdowe, nawet hen, daleko od miasta, były obstawione przez policję. Cel – zatrzymanie pojazdów rolniczych. Takiej mobilizacji nie widziano od lat. A precyzyjniej od Marszów Niepodległości, w latach 2012–2014 brutalnie atakowanych bezpośrednio i prowokacjami.

Potem wszystko poszło według ćwiczonego w tamtym okresie scenariusza. Prowokowanie zamieszek i atakowanie demonstrantów. Jeśli prowokacje się nie udawały, też atakowano. Do akcji weszli policjanci z bronią gładkolufową, niewidziani na tego typu wydarzeniach od 2015 r. Każda kolejna godzina przynosiła coraz bardziej przerażające detale: psikanie gazem w oczy spokojnych ludzi, napaść na człowieka, który po prostu trzymał biało-czerwoną flagę, policjanci rzucający kamieniami w demonstrantów. To esbeckie metody. Słusznie padają więc pytania, czy nie po to właśnie obecna władza wyciągnęła z różnych politycznych strychów tylu doradców z przeszłością w aparacie PRL?

Zwraca uwagę użycie na szeroką skalę gazów rozpraszających tłum, bo pamiętamy, że gdy raz ktoś rzucił taką plotkę w czasie jednej z demonstracji za rządów Prawa i Sprawiedliwości, media wyły o „moralnym końcu władzy”.

Dziś milczą wobec oczywistego łamania prawa. Rusza za to obrzydliwa machina propagandowa. Rolników władza nazywa „przestępcami” i „demonstrantami”, szczuje na nich przez propagandowe media, lekceważy ich postulaty i reprezentację. Stosując kłamstwa i manipulacje, próbuje się przerzucić odpowiedzialność za morderczy dla gospodarki Zielony Ład, wysmażony przez Lewicę i Europejską Partię Ludową Tuska na rząd obozu propolskiego, który twardo zwalczał te szaleństwa. To poprzedni gabinet miał odwagę przeciwstawić się Brukseli, wprowadzając zakaz importu części produktów żywnościowych z Ukrainy, budując wokół tej sprawy regionalny sojusz państw.

Widzimy próbę wyraźnego przesunięcia ważnej granicy w naszym życiu publicznym, próbę odebrania Polakom możliwości pokojowego i bezpiecznego wyrażania swoich poglądów na ulicy przez legalne demonstracje. To istota ubiegłotygodniowych wydarzeń.

Po ośmiu latach szaleństw opozycji w czasach PiS, zawsze jednak ochranianych przez policję (nawet gdy w sposób oczywisty łamano prawo), szok obserwującej to opinii publicznej jest uzasadniony.

Od dekad nikt nie miał w Polsce większej władzy od Tuska. Ma nie tylko tę polityczną, lecz także niemal pełnię medialnej, akademickiej, sądowniczej, biznesowej plus bezwarunkowe wsparcie mocarstw zewnętrznych, widzących w nim wygodnego namiestnika.

A jednak zapragnął jeszcze władzy, którą daje policyjna pałka. Najwyraźniej dąży do władzy absolutnej i zastraszenie Polaków jest kluczowe dla realizacji tego dążenia.

Nie powinniśmy też się temu specjalnie dziwić. Jeżeli celem jest zabranie nam suwerenności i niepodległości, a taki sens mają niemieckie projekty centralizacji Europy, jeśli musi zatrzymać nasz rozwój, a to pochłania jego całą energię od przejęcia władzy, to najpierw musi nas w pełni spętać.

Takie jest znaczenie słyszanych dziś uderzeń policyjnych pałek i strzałów oraz smrodu policyjnych gazów, rozpylanych przeciw pokojowo i legalnie demonstrującym rolnikom.

Można też postawić tezę, że władza uznała, iż powszechnie popierany przez Polaków protest rolników musi zostać upolityczniony, musi zostać wpisany w partyjną wojnę. Dlatego potrzebna była awantura, która miała za cel ustawić polityków Prawa i Sprawiedliwości w roli obrońców rzekomych „wichrzycieli”, a obóz władzy zaprezentować jako siłę zatroskaną o porządek. Czy plan się udał? W mediach przychylnych władzy, a to dziś ponad 90 proc. przekazu, oczywiście tak. Jednak skala przemocy była tak duża, tak mocno poszło to w Polskę, że moment spałowania i zagazowania protestu rolników możemy uznać za symboliczny koniec miesiąca miodowego nowej władzy.

Michał Karnowski