Archiwum

Cienki lód władzy

Premier Mateusz Morawiecki usłyszał
zarzuty przekroczenia uprawnień
i niedopełnienia obowiązków
urzędniczych w sprawie organizacji
wyborów korespondencyjnych w 2020 r.
Zarzut dotyczy podejmowania działań bez
rzekomo wystarczającej podstawy prawnej,
opartych na ustawach covidowych.

Trudno o bardziej naciąganą sprawę.
Próba przeprowadzenia wyborów, choćby
korespondencyjnych, była obowiązkiem
ówczesnych władz, sytuacja była nadzwyczajna.
Pandemia dopiero się rozpędzała,
nikt nie znał przyszłości, terminy konstytucyjne
goniły, a opozycja kultywowała
swoją „totalność”, odmawiając ratowania
ram procedur demokratycznych, zwalczając
wszelkie wybory – zarówno kopertowe, jak
i, o czym dziś się zapomina, tradycyjne jako
rzekomo skrajnie niebezpieczne. Celem
była destabilizacja państwa, a ostatecznie
podważenie legalności prezydenta i rządu.
Co więcej, przeprowadzenie wyborów korespondencyjnych
nie było w istocie przesadnie
trudnym zadaniem. Umiarkowanie
sprawne państwo z elementarnie lojalną
opozycją bez trudu podźwignęłoby takie
zadanie. Poniesiona strata, na którą się wskazuje
– kilkadziesiąt milionów złotych – nie
może tu być argumentem rozstrzygającym.
Demokracja, także jej ratowanie, kosztuje.
To kropelka przy dodatkowych setkach
miliardów złotych, które przyniosły Polsce
i Polakom rządy Prawa i Sprawiedliwości.

Celem władzy jest kryminalizacja obecnej
opozycji. Te dziesiątki, może już setki
postępowań mają przynieść PiS efekt zapaści
i zmrożenia. Jeśli kilkunastu, a może
i kilkudziesięciu polityków wysokiego oraz
średniego szczebla trafi za kraty, stworzy to
wyrwę trudną do zastąpienia. Powstanie też
napięcie, które uniemożliwi prowadzenie
normalnej pracy politycznej. Jak promować
program, gdy koledzy siedzą? Wówczas, jak
sądzi władza, wystarczy mocno popchnąć
i PiS zostanie ostatecznie zniszczone. System
zostanie domknięty, a Polacy będą
mogli wybierać między różnymi kolorami
tej samej tęczy.

Z powodu odebrania PiS subwencji już
dziś system demokratyczny w dużej mierze
obumarł. Został sam akt głosowania,
ale przecież demokracja bez elementarnie
równego traktowania uczestników staje się
jedynie fasadą. A przecież budżetowe finansowanie
partii politycznych nie jest jakimś
dodatkiem do naszej demokracji, ono jest
jednym z ważniejszych fundamentów! Minister
finansów Andrzej Domański odmawiający
wykonania decyzji PKW popartej
werdyktami sądów dopuszcza się złamania
prawa w naprawdę poważnym stopniu.
Uderza w samo serce polskiej demokracji,
a siebie naraża na poważne konsekwencje.

Nasilająca represje władza w niewidoczny
dla siebie sposób coraz mocniej kreuje swoisty
„splot słoneczny”, który może stać się początkiem
jej końca. Po pierwsze, Polacy są już
bliscy dostrzeżenia, że represje nie są „obok”
troski o dobrobyt i rozwój, ale „zamiast”.
Badacze informują o zjawisku „zazdrości”;
obywatele mają za złe władzy, że zajmuje się
przeszłością, swoimi wrogami, a nie ich codziennymi
problemami. A tych przybywa,
bo drożyzna staje się naprawdę dotkliwa, tym
bardziej że nie towarzyszą jej żadne działania
osłonowe, brakuje też impetu rozwojowego
(o hucznie ogłoszonym „planie inwestycyjnym
Tuska” nie mówi już nikt, nawet on sam
milczy w tej sprawie).

Po drugie, środowiska republikańskie
w USA coraz wyraźniej widzą, że natura
władzy Tuska jest co najmniej autorytarna.
Potwierdza to raport wpływowego Hudson
Institute, którego autorzy oskarżają władze
w Polsce o „przekroczenie czerwonej
linii” w traktowaniu opozycji. Ich zdaniem
próby rządzącej w naszym kraju koalicji, by
„zniszczyć PiS”, zostaną dostrzeżone przez
Waszyngton i może się to odbić na interesach
Polski. Również zdaniem prezydenta
Andrzeja Dudy prezydent Donald Trump
jest „absolutnie uwrażliwiony” na represje
ze strony głównego nurtu pseudoliberałów,
bo sam ich doświadczył i rozumie,
o czym jest mowa. W tej sprawie wystarczy
jeden mocny głos ze strony Waszyngtonu,
wywołany sztucznie lub naturalny, organiczny.
Jeden głos może zmienić bieg naszych
spraw. Lód, po którym stąpają bodnarowcy
i ich mocodawcy, stał się bardzo
cienki. Można się tylko dziwić, że oni sami
tego nie widzą.

Jacek Karnowski