Archiwum

Warto przypomnieć podstawowy fakt: siła, która w 2014 r. dała Donaldowi Tuskowi stanowisko przewodniczącego Rady Europejskiej, wzięła się ze sprawowania przez niego urzędu premiera Polski. Ale gdy władza w Polsce się zmieniła, Tusk uznał, iż może grać przeciwko niej, a także zostać nieformalnym liderem opozycji. Nie zrobił nic, by uzyskać wsparcie Polski, nie chciało mu się nawet poprosić polskich władz ospotkanie! Wtej sytuacji rząd premier Beaty Szydło nie miał wyjścia, musiał się sprzeciwić tej kandydaturze. Tym bardziej że jego całkowita bierność wobec kryzysu Unii Europejskiej, Brexitu oraz zgoda na narzucanie kwot imigrantów islamskich poszczególnym krajom są niebezpieczne dla Europy. Siłowe przepchnięcie wyboru Donalda Tuska przez kanclerz Niemiec Angelę Merkel, bo to ona rozdawała karty wtej sprawie, oznacza podeptanie zasady autonomii rządów narodowych w tym obszarze wspólnoty. To także dalszy krok ku przejęciu Unii przez partyjne, pozostające poza kontrolą obywateli, międzynarodówki. Ale to także zrzucenie przez Tuska biało-czerwonego płaszczyka. Od teraz jest jasne, że pełni on tę funkcję w ramach niemieckiej sfery wpływów, wyłącznie dzięki wsparciu Niemiec. Jasne postawienie tej kwestii znacząco zmniejsza możliwości ingerencji w wewnętrzne sprawy Polski przez Tuska. Dlatego premier Beata Szydło słusznie zrobiła, że postawiła weto, nie uległa szantażom polityczno-medialnym. Owszem, potyczka została przegrana, ale straty zostały zminimalizowane, a stan rzeczy nazwany po imieniu.

Michał Karnowski